Waarom? Daarom!
Anderhalf jaar geleden baarde onze peuter me nog enigszins zorgen. Ze praatte nauwelijks. En als ze al iets zei, was het alleen voor de geoefende luisteraar - lees: haar moeder - enigszins te verstaan. We kletsten haar de oren van het hoofd in de hoop dat ze wat meer zou gaan praten en lazen haar tot in den treure voor om haar woordenschat te vergroten. En dat hebben we geweten.
Want niet al te lang daarna begon ze te praten en sindsdien is er eigenlijk geen stilte meer gevallen. De hele dag door rollen er nu volzinnen uit, waar menig kleuter nog een puntje aan zou kunnen zuigen. En dus zijn we nu getuige van diepgaande discussies tussen beide dochters. En - wat nog veel zorgwekkender is - heuse samenzweringen tegen papa en mama (die in dit stadium gelukkig meestal draaien om het verkrijgen van een koekje of snoepje). Maar ook zonder gesprekspartner staat het mondje van de jongste niet stil. Sinds een paar weken heeft ze namelijk ontdekt dat ze ook prima tegen zichzelf kan praten. Of tegen haar pop. Of een denkbeeldig vriendje. En dat bevalt haar prima. Want in tegenstelling tot haar zus, zijn die 'gesprekspartners' het altijd met haar eens. Of beter gezegd: bijna altijd.
Onlangs had ze namelijk een verwoede discussie met haar pop, waarin zijzelf aan het kortste eind trok. En ook haar denkbeeldige vriendjes willen nog weleens opstandig zijn. Zo vragen ze bijvoorbeeld voortdurend 'Waarom?' Geïnspireerd door haar ouders weet ze ook daar wel raad mee: "Daarom!" En mocht het echt uit de hand lopen, dan wordt de pop gewoon in de speelgoedkast geparkeerd en het denkbeeldige vriendje ingeruild voor een identiek, maar dan wel net iets meegaander type. Het is vermakelijk en - zo bedenk ik tijdens een enigszins verhitte discussie met mijn man - jaloersmakend tegelijkertijd.