Olieboer Jan Kievit (73) weet nog van geen ophouden
Door weer en wind en ook nog kortgeleden toen iedereen In de rats zat over de oliesituatie koerste Jan Kievit niet minder welgemoed met zijn bakfiets-mini-tankertje door de straten. Voor de straks 74 jarige is er nog geen enkele aanleiding om het bijltje er bij neer te leggen want, zegt'ie: ,,..ik zie mezelf al staan op een hoek en een kant". Lustig peddelt hij verder, in de wetenschap dat er wekelijks zo'n 150 klanten wachten op het unieke, niet gemotoriseerde oliemannetje, een van de laatsten in den lande: Jantje Kievit uit Middelharnis, herkenbaar aan zijn Shell-pet, het stompje sigaar tussen de lippen en de veiligheidsspeld aan de kraag van zijn lange, lange overjas...
Jan Kievit heeft in zijn leven al veel gedaan om keer op keer tot de conclusie te moeten komen dat er eigenlijk geen brood in zat. Gekomen van Oude Tonge opende hij op het Vingerling een slagerij (in 1927) en prompt kwam de crisistijd waarin een pond carbonaadjes 35 cent kostte en de hamlappen voor 40 cent per pond de deur uit gingen. Was dat eigenlijk maar wáár geweest want er ging - hoe goedkoop ook - helemaal niets de deur uit omdat niemand een cent te verteren had. ,,M'n zaak strandde dan ook In 1939", denkt hij spijtig terug. Kievit werkte daarna aan de overkant en bij de provincie om in 1949 "in de olie" te gaan. Sinds jaar en dag heeft hij nabij hotel Jacobi aan de haven een tank waar de Fa. Mastenbroek 4000 liter petroleum in pompt. Mondjesmaat, in zijn bakfietsvat van 200 liter begint Jan Kievit vervolgens aan de verkoop.
Opnieuw moet hij tot de ontdekking komen dat er geen boterham in zit maar... hij heeft zijn A.O.W. en elke woensdag, nu al dertig jaar lang, is hij "parkeerwacht" op de Wurft wat hem ook een centje oplevert. Misschien zou hij zich al die inspanning niet getroosten als hij er niet zo'n gezellig leven door had: ,,...als ik zo door het dorp ga en ik denk eraan wie er in de afgelopen 25 jaar overleden zijn of met hun gezondheid tobben dan voel ik me gelukkig want ik ben nog nooit ziek geweest!" zegt hij dankbaar. ,,En de mensen in Middelharnis en in Sommelsdijk die zijn allemaal zo goed voor me, meelevend", en daarbij denkt hij onder andere aan de vele kopjes koffie die hij onderweg opdoet zowel als zijn "enige verteer", de sigaren, het rokende schoorsteentje op zijn mini-tanker".
Nog elke dag trekt hij erop uit en elke klant krijgt een of meer keer per week een bezoekje. Klanten met oliekachels en met petroleumstelletjes maar beider aantal loopt achteruit. Maar het zal Kievits tijd nog wel duren. Hij is wanneer zijn gezondheid goed blljft stellig van plan nog wat slijtage aan te brengen aan de bakfiets die de Shell hem vorig jaar toeschikte. Zelfs de reparaties worden door Shell betaald en wat zou hem weerhouden om niet driftig door te peddelen zolang het gezond en gezellig is…?
Dit artikel stond eerder in Eilanden-Nieuws van 1 februari 1974.