Schildpad of kreeft
"Hoe ist?" vraagt een man van een jaar of veertig aan een man in een werkjas die met grote stappen door de supermarkt beent. "Druk, druk, druk," antwoordt de man terwijl hij een halfje brood in zijn mandje gooit. "De afgelopen maanden zijn echt niet normaal geweest, ik ben alleen maar aan het werken." "Lekker toch," reageert de ander. "Nou, ik ben er wel klaar mee," protesteert de ander.
Onlangs las ik dat er in het verleden in Parijs mensen met een kreeft of schildpad aan een touwtje door de parken flaneerden. Daarmee kon je jezelf onderscheiden van de hondenuitlaters en laten zien dat je jezelf niet op laat jagen door het tikken van de klok. Want voordat je met een schildpad een blokje om bent, heb je de klokken van de Notre Dame wel een paar keer horen luiden.
Tussen het uitlaten van een schildpad en zeggen dat je het druk hebt als iemand vraagt hoe het gaat, zit een wereld van verschil. De tijden zijn veranderd. Er zitten weliswaar nog steeds 24 uren in een etmaal, maar in die tijd willen we steeds meer doen. Soms zeggen mensen weleens dat op Goeree-Overflakkee de tijd heeft stilgestaan. Dat is natuurlijk onzin, ook op het eiland hebben we steeds meer haast. Was het maar waar, dat de tijd hier stilstaat. Dan zou ik met een goudhamster gaan flaneren op D'n Diek. Een schildpad of kreeft gaat mij te langzaam.