Van Flakkee naar Canada: "Hier hoor je 's winters de wolven huilen''
GOEREE-OVERFLAKKEE - Adriaan (51) en Janet (45) de Leeuw zijn met hun vier kinderen Erik (17), Annemijn (16), Lars (13) en Jarno (13) in 2011 vanaf het eiland naar Canada verhuist. Eilanden-Nieuws sprak met hen over het leven in Canada en de verschillen ten opzichte van Nederland.
Door Erwin Guijt
Adriaan komt oorspronkelijk uit Dirksland en zijn vrouw uit Sommelsdijk: beiden zijn dus echte Flakkeënaars. Na hun trouwen zijn ze op de ouderlijke boerderij van Adriaan gaan wonen, op het Dirkslandse sas. "Voor ons het mooiste plekje van Flakkee. Al onze kinderen zijn daar ook geboren.'' De familie De Leeuw moest echter hun bedrijf verkopen, omdat ze al hun (pacht)land kwijt zouden raken aan het kierbesluit. Hun gronden waren nodig voor de ontwikkeling van nieuwe natuur en de aanleg van een zoetwaterkanaal. "We hebben daarna nog geprobeerd om ergens in Nederland een bedrijf te kopen, maar zonder resultaat.''
Melkveehouder
Toen keek het gezin naar Canada. Na ongeveer twee jaar aan voorbereidingen, is het stel op 4 juni 2011 daar naar toe verhuisd. Ze wonen in het dorpje Harley, in de provincie Ontario – het zuidwesten van Canada. In die streek wordt er veel geboerd, omdat het vruchtbare grond is. De Leeuw is nu koeienboer, maar in eerste instantie zaten ze in de geiten. "Dat beviel niet zo goed. Zeker als je van jongs af aan onder de koeien hebt gezeten, valt het niet mee om opeens een geitenbedrijf te gaan runnen. De zaken liepen financieel op zich wel aardig, maar we hadden er geen plezier in. En als je iedere dag iets moet doen wat je niet leuk vindt…'' Na zes jaar is de overstap gemaakt naar koeien, nadat de wachtrij om melkveehouder te worden doorlopen was.
Grote oceaan
De grote oversteek had heel wat voeten in de aarde. "In december 2010 kregen we te horen dat we waren goedgekeurd voor een visum. Vanaf die dag kregen we het druk. We moesten alles regelen, abonnementen afzeggen, instanties op de hoogte brengen, etc. etc. Er kwam veel op ons af, maar we deden alles stapje voor stapje. Eind mei werd de container met onze spullen opgehaald en toen zaten we in een kaal huis. Gelukkig heeft een dichtbij wonende familie ons van alles voorzien totdat de grote dag aanbrak dat we op het vliegtuig zouden stappen. Veel familieleden zijn ook meegegaan om ons uit te zwaaien. Er waren geen zakdoeken genoeg om al de tranen te drogen, want wat is afscheid nemen toch moeilijk… Je weet wel dat het komt, maar als het moment daar is, is het toch pijnlijk. We hebben wel beter contact dan jaren terug en door de techniek blijven we helemaal bij, maar als er echt iets moois of verdrietigs is, dan voelen we de afstand met die grote oceaan ertussen.''
25 graden
Het echtpaar kan genoeg verschillen opnoemen tussen Nederland en Canada. "De winters zijn hier veel langer en kouder, de zomers zijn langer en heter en de lente is soms te kort om er van te genieten. De temperatuur kan soms in één nacht 25 graden zakken of stijgen, wat flinke klappen zijn voor mens en dier. Daarnaast blijven in Canada de oudere mensen veel langer op zichzelf wonen en zelfstandig autorijden, er zijn minder voorzieningen voor hen. Ook het eten is hier heel anders: velen eten altijd uit en koken nooit. Wij wonen nog in een typisch Nederlandse buurt, hebben een Hollandse winkel met goed brood en beleg én net als veel mensen hier een groentetuin, maar dat is niet voor heel Canada van toepassing."
Huilende wolven
Ook qua natuur zijn er nogal wat verschillen te benoemen tussen beide landen. "Wij zijn het eerste halfjaar naar het Algonquin Park gereisd, wat zo'n acht uren ten noorden van ons ligt. We hebben daar rondgelopen in de hoop elanden te zien, maar het enige wat we gezien hebben zijn eekhoorns. Elanden leven ver in de bossen en komen denk ik vooral 's nachts te voorschijn. Er zijn ook tijden dat er in Canada gejaagd mag worden op wild, dan worden er vaak herten geschoten. We horen in de wintertijd wel vaak wolven huilen in de bossen in de buurt. Deze komen ook wel eens in de buurt van de kippen, maar onze buurman heeft het jachtgeweer klaarstaan en daar houden ze niet zo van.''
Huilend thuis
Het echtpaar De Leeuw praat nog altijd Flakkees, maar de kinderen praten meestal Engels of Nederlands, Flakkees vinden ze te moeilijk. Janet: "Onze oudste twee kinderen hebben bewust meegemaakt dat we verhuisd zijn, maar het ging als vanzelf. Ik dacht dat ze op de eerste proefdag van hun nieuwe school huilend thuis zouden komen door hun gebrekkige Engels, maar toen de schoolbus stopte bij ons huurhuisje was het een en al vrolijkheid. Ze hadden al vriendjes gemaakt die ook Hollands spraken en vonden alles prima.''
Zangavonden
Missen ze Goeree-Overflakkee eigenlijk nog wel eens? Janet: "Dat missen we zeker nog wel, net als onze geliefden en vrienden. Maar ik probeer ieder jaar een paar dagen terug te gaan. Voor mijn vader is het lastig om hierheen te komen, omdat hij invalide is. Het is wel jammer dat je door je bedrijf en de kosten niet een keer met z'n allen terug kan, maar om de beurt is ook goed. Ik ben nu terug geweest in november en vond het overal wel erg volgebouwd. En zoveel verkeer door zulke kleine dorpjes. Daarnaast mis ik mijn zangavonden heel erg; als ik op Flakkee ben ga ik die speciaal bezoeken. En als er visite komt van Flakkee, dan worden er heel wat oude verhalen opgehaald van wat er op het eiland allemaal plaatsgevonden heeft. Zo blijven we de band met het eiland houden.''
