Tegenvaller of eyeopener?
Al geruime tijd word ik behandeld voor de ziekte van Crohn. Vanaf mijn dertiende vecht mijn lichaam tegen zichzelf. Dit heeft verschillende gevolgen. Heel ziek zijn, vele ziekenhuisopnames, operaties, een stoma en ga zo maar door. Dat was een vreselijke tijd en maakte mij ontzettend onzeker over mijn lichaam. Kon ik het nog wel vertrouwen?
Mijn internist raadde mij aan om een immuunonderdrukker te gebruiken, die iedere zes weken via een infuus wordt toegediend. Een sprong in het diepe. Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds blij met die sprong, want sindsdien kreeg ik weer een leven. Waar ik eerder heel angstig was en altijd vooruit moest plannen, kan ik nu gaan en staan waar ik wil.
Maar helaas zit er een kink in de kabel. Mijn ziekte speelt weer op. Moeheid, pijn en een wisselend humeur kloppen weer aan de deur. Na onderzoek bleek dat mijn medicatie niet meer het werk doet wat het dient te doen. Wat nu? Hoe komt het? Vorig jaar moest ik vanwege bezuinigingen binnen het zorgstelsel een goedkopere versie van de medicatie proberen. Dit zorgde echter voor een enorme allergische reactie, waardoor ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Het resulteerde er ook in dat ik maar de helft van de medicatie binnen kreeg. De ziekte van Crohn kreeg daardoor vrij spel. Na veel wikken en wegen kon ik dan toch verder met mijn vertrouwde medicatie. Maar het kwaad was al geschied. Gelukkig leek het erop dat na een paar giften de oude vertrouwde medicatie zijn werk weer ging doen. Maar nieuwe klachtjes staken de kop op. Vooralsnog gewoon kop op en doorgaan.
Het gaat goed. Zowel met mij als in het gezin, dus een nieuwe sprong kon ik wel gaan wagen. Helaas was er een ander plan voor me bedacht. Sem vindt de veranderingen moeilijk om mee om te gaan. Mijn sterke man krijgt lichamelijke klachten, waarvan we hoopten dat ze nog lang weg zouden blijven. En ik krijg een telefoontje uit het ziekenhuis met verontrustend nieuws. Oftewel: stress. Weer gaan kijken of en hoe andere medicatie aan gaat slaan? Dat kan niet, ik moet de sterke, de onverwoestbare werknemer, moeder en vrouw zijn, die altijd maar doorgaat. We kunnen niet zomaar gaan kijken wat werkt. Gelukkig kreeg ik later die week, terwijl ik mij had overgegeven aan het ziek zijn, een telefoontje. "We blijven het nog even aankijken met deze medicatie, maar u krijgt er wel een ander medicijn bij."
Maar hoe komt dit nou? Misschien de medicatiewissel, die tegenviel. Of neem ik toch iets teveel hooi op mijn vork? Tegenvaller of eyeopener? We zullen het nooit weten. Maar een klein stapje terug kan nooit kwaad, toch?