Johnson
Het populisme is een hele belangrijke stroming in de westerse politiek geworden. Reeds rond 2000 was in Nederland iemand als Pim Fortuyn daarvan een opvallende vertegenwoordiger. In Amerika is president Trump ook een man die een duidelijke populistische agenda heeft. In Italië is Salvini een belangrijke politieke stem en ook in Hongarije heeft het populisme de absolute meerderheid. Het gaat dus best om een belangrijke stroming in de wereldpolitiek. Een bekende denker hierover is Steve Bannon, de man die de verkiezing van Trump in 2016 organiseerde. Ook in Nederland hebben mensen als Baudet en Wilders een duidelijke populistische agenda. Populisten beroepen zich op de wil van het volk. Zij willen aan de macht komen om de wil van het volk te realiseren. Vaak schrikken ze ook niet terug voor ingrijpende maatregelen. Salvini in Italië laat geen vluchtelingen meer toe. Bekend is ook het streven van Trump om aan de grens met Mexico een muur te bouwen, die overigens onder Obama en Bush al voor een groot deel was gerealiseerd. Trump heeft er echter een duidelijk politiek punt van gemaakt. Mensen mogen niet meer illegaal de VS binnenkomen. Een heel legitiem standpunt overigens. Illegaliteit moet niet beloond worden. Het geeft mensen die op een legale manier willen komen alleen maar nadeel. Bovendien moeten we ons houden aan de wet. Het is vreemd dat een stad als Amsterdam illegalen juist gaat opvangen, onderdak bieden, huisvesting en wat niet al. Het schaadt het rechtsbesef in de samenleving. Maar dat terzijde.
Populisten willen ook graag veel en snel dingen veranderen. Johnson wil bijvoorbeeld de EU verlaten. Hoe, dat is vers twee, maar Engeland gaat uit de EU. Dat zal nog best heel ingrijpend zijn. Het opmerkelijke van populisten is dat ze voor ingrijpende besluiten helemaal niet terugschrikken. Zo wil bijvoorbeeld Wilders de grenzen van Nederland onmiddellijk sluiten voor alle buitenlanders. Een heel ingrijpende maatregel, waarvan het maar de vraag is of dat ook werkelijk kan. In de politiek komen dingen vaak stukje bij beetje tot stand. Een land is net als een grote olietanker, die kan ook niet ineens 90 graden draaien. Dat moet stukje bij beetje gebeuren. Ooit heeft Churchill, de Engelse oorlogsleider, het besturen van een land getypeerd met het maar wat aanrommelen. Het is het maken van kleine stapjes in een bepaalde richting. Voor de oorlog was de richting het verslaan van Hitler, dat is stapje voor stapje gedaan. Hitler was niet opeens verslagen. Het heeft jaren geduurd. Zo is het ook met beleid en de regering van een land. We kunnen wel flink iets zeggen, maar het moet ook worden uitgevoerd. Bovendien moet er controle zijn op de naleving. Wetten die niet nageleefd worden, kunnen beter niet gemaakt worden. Zo is het bijvoorbeeld best wel lastig om een hoofddoek te verbieden. Want was is een hoofddoek, en wanneer nu precies wel en wanneer niet meer? Ook zullen er rechters aan te pas komen die dan weer uitspraken doen. Kortom, beleid maken is iets met heel veel voetangels en klemmen. Het zal Engeland nog best veel problemen geven dat ze de EU verlaten. De toekomst zal het leren.
Bij dit alles moeten we niet moedeloos worden. God staat boven de machten. Hij regeert de hemel en de aarde. We mogen geloven en weten dat die besturing de beste is. Daarom kunnen we voor het duiden van alle ontwikkelingen maar het beste veel lezen in de Bijbel. Die maakt ons wijs, tot zaligheid.