Exotische babyhapjes
En dus stond ik - geholpen door een heus receptenboek voor baby's - vanaf dat ze vier maanden oud was minimaal een volle middag in de week hapjes te maken. En naarmate de tijd vorderde, werden ze steeds exotischer. Worteltjes maakten plaats voor pasta met vis en tomaten en een eenvoudige bloemkool-en-broccoli-stamppot werd ingeruild voor risotto met doperwten. Op een dag besloot ik me zelfs te wagen aan een hapje met kikkererwten. Die dingen moesten eerst 24 uur weken en vervolgens een dag opstaan voor je er überhaupt iets mee kon beginnen, maar na anderhalve dag stopte ik wel mooi twaalf kikkererwten-hapjes in de vriezer. Verwachtingsvol serveerde ik er een dag later eentje aan onze eerstgeborene. Ze nam een fractie van de kikkererwtenpuree die op het lepeltje troonde tot zich, trok haar neus op en heeft sindsdien geen kikkererwt meer aangeraakt.
Niet heel lang daarna kwam onze tweede. Zodra ze vier maanden oud was, kreeg ze een potje. De inhoud ervan bedekte al snel haar wipstoel en werd later zelfs in de drie haren die ze rijk was, aangetroffen. Het is altijd zo gebleven; nog steeds vissen we regelmatig yoghurt uit haar wenkbrauwen en schrapen we wekelijks spaghettisaus van haar voorhoofd.
Weer wat jaren later kwam de derde. Ze is inmiddels bijna 20 weken oud en zich van het bestaan van vast voedsel niet bewust. "Wacht maar rustig af tot ze eraan toe is," adviseerde de arts op het consultatiebureau. "En tot je er zelf ook aan toe bent," voegde ze er nog aan toe. Ik dacht aan de kikkererwten en aangekoekte yoghurt in de haarkruin en wist: voorlopig nog niet.