Met zijn armen onder zijn hoofd ligt hij op zijn rug het donker in te kijken. Moe zijn en niet kunnen slapen kent hij alleen van de eerste maanden in Nieuw-Zeeland, toen hij doodmoe van het werk lag te wachten op iets waar geen woorden voor waren. Alsof dat nu weer zo is.
----- Oorspronkelijk bericht ----
Van: Meijlanden
Aan: Gold Apple Garden
Verzonden: zaterdag, 11 oktober 2003
Onderwerp:
Hallo Goudappel, ik moet je de groeten doen van Chiel. Hij is vanavond met mij op stap geweest. Mijn vrienden vinden hem een aanwinst, al is hij in onze ogen wel een beetje wereldvreemd.
Ongelofelijk onverstoorbaar blijft hij steeds maar denken dat alles hier gebleven is zoals het was op het moment dat hij vertrok. Ik snap nu beter dat jij je geen voorstelling kunt maken van hoe het hier is, want het land waarover Chiel jou (misschien) heeft verteld bestaat niet meer. Toch is hij schattig, vooral als je hem laat schrikken. Vanavond tijdens het eten nog. Je moet weten dat het vroeger gebruikelijk was om na de maaltijd uit de bijbel te lezen. Dat deed opa altijd. Ik weet dat ook nog wel, ik moest heel stil zitten en het laatste woord zeggen. Van mijn moeder hoefde dat laatste woord eigenlijk niet, maar ja, wie durfde er tegen opa in te gaan? Als ik mijn moeder wilde paaien, deed ik alsof ik het laatste woord niet wist. Als ik boos op mijn moeder was, zei ik de hele laatste zin die opa gelezen had. Al snapte ik niet wat ik zei natuurlijk. Vroeger las heel Nederland uit de bijbel na het eten.
Niet dat ik tegen tradities ben, hoor! Maar je moet wel nuchter blijven, houden wat waardevol is en wegdoen wat ballast is, ja toch? Vandaar dat ik voor oma uit haar oude poesiealbum lees in plaats van uit de bijbel. Weet je wat een poesiealbum is? (Ook een traditie; als je er over begint, zie je pas hoeveel je er hebt!) Dat is een boekje waarin familie, vriendjes en juffen versjes hebben geschreven, op rijm dus; dat leest heel mooi. Oma vindt het prachtig, maar voor Chiel kan dat echt niet. En als ik vraag of hij zelf nog uit de bijbel leest aan tafel, dan zwijgt hij glazig. Dat ís toch dubbel!
Mijn ouders interesseert het allemaal niet meer zo.
Chiel kwam wel los, vanavond. Eigenlijk ging het gesprek nog steeds over tradities, maar dan in groter verband.