Terugblik
Aan het einde van het schooljaar blik je terug: wat ging goed, wat ging fout. Gelukkig gaat het meeste goed. Soms gaat het dramatisch fout.
Ik had het moeten weten. Aan het begin van het schooljaar krijg je een keurig overzicht van zaken waar je met betrekking tot de leerlingen rekening mee moet houden: de een heeft ADHD, de ander is dyslectisch, heeft een ouder verloren of is met andere ingrijpende problemen geconfronteerd. Uiteraard had ik de lijst gelezen. Ik had het dus moeten weten. Dat ik aan 130 leerlingen les geef, is geen enkel excuus. Ik had het moeten weten.
De presentatie verliep vlekkeloos. De leerlinge gaf een opmerkelijk zakelijk overzicht van ziekteverschijnselen en behandelingsmethoden bij kanker en ondersteunde haar verhaal met een goed verzorgde PowerPoint. Interessant. Veel leerlingen die de zorgkant op willen kiezen een medisch onderwerp. Ik dacht aan mijn vrouw, die ook kanker heeft gehad en nu volkomen genezen is en herkende veel in de presentatie.
Enkele leerlingen stelden de leerlinge een vraag en ze gaf terloops aan dat haar moeder kanker had gehad. Toen kwam mijn vraag: "Hoe is het nu met je moeder?" Ze keek me aan en zei: "Mijn moeder is overleden". Alsof de grond onder mij wegzakte. Ik gaf haar een hand en wist geëmotioneerd niet meer te zeggen dan: "Wat vind ik dit verschrikkelijk!" In de klas was het pijnlijk stil. "Geeft niet, meneer", zei ze. Het gaf wél. Ik had het moeten weten. Zelden ben ik op zo'n manier geconfronteerd met iets dat niet te herstellen is.