Familie Bijkerk in Suriname
OUDDORP - Ieder heeft zo z'n routes die hij vaak rijdt: de weg van huis naar werk of school, de weg naar de kerk en de supermarkt. Een niet-te-vermijden kruispunt met verkeerslichten voor mij is vlakbij het MAF-kantoor en het sportcentrum waar Elise zwemles heeft.
Het is een groot kruispunt en je moet vrij lang wachten op je beurt. En telkens als ik daar sta, zie ik diverse volwassenen en kinderen die deze kans van wachtende mensen proberen te benutten door te bedelen; een oude vrouw met één been en leunend op een stok, die dwars door je heen lijkt te kijken, een vrouw met een verstandelijke beperking en een been wat niet erg wil meewerken en armoedig uitziende bedelende kinderen onder het mom van een klein zakje vruchten in hun hand.
De meesten van ons krijgen een beetje een onbehaaglijk gevoel wanneer ze op je afkomen. Misschien probeer je een andere kant op te kijken; te doen alsof je hen niet ziet in de hoop dat ze voorbijlopen. Misschien probeer je snel een smoes te verzinnen dat je niets bij je hebt om te geven. Maar welke van deze twee je ook kiest, je hebt geen innerlijke vrede.
Het gebrek aan een been, de verstandelijke beperking en de kindjes aan het raam die je smekend aankijken; het zijn beelden van gebrokenheid. De gebrokenheid van het leven. We zouden niet graag met ze ruilen, maar we weten er vaak ook geen raad mee.
Studie
Op het balkon van ons huis besloten we als MAF-vrouwen een studie erover te maken. En hoewel het alweer even geleden is, helpt het kruispunt me telkens om eraan terug te denken. Onderzoeken hebben uitgewezen dat geld geven aan de bedelaar de beste manier is van armoedebestrijding! De meesten van hen geven het niet uit aan drank en drugs, maar kopen er eten van en kleding. Job stond in zijn tijd bekend dat hij de armen hielp en ook de bekende Spreuken 31-vrouw deelde uit aan de armen. Nee, ik heb op dit moment geen mogelijkheid om ze in huis te nemen, maar ik kan ze wel barmhartigheid bewijzen door ze aan te kijken, te glimlachen, een praatje te maken, met ze te bidden en ze wat geld te geven.
En ja, het gaat ook weleens fout. Maar hoe zit het dan met het restje eten dat wij weggooien of het T-shirt wat niet meer in de mode is en daarom ongedragen in de kast ligt?
Ik heb inmiddels wel geleerd dat het handiger is om een zakje met muntjes klaar te hebben liggen, in plaats van in je tas te moeten zoeken naar een onvindbare portemonnee, een verkeerslicht dat alweer even op groen staat en auto's die achter je toeteren.
Wanneer we tanken bij het Shell-station, komt er ook vaak een man om geld vragen. Wanneer hij iets krijgt toegestopt, telt hij het geld uit zijn zak en loopt met grote passen weg. Hij heeft duidelijk een doel. Bij hem krijgen we het idee dat hij geld inzamelt om drugs te kopen. Andy heeft hem een baantje aangeboden bij MAF. Hij is er nog nooit verschenen, maar wie weet bedenkt hij op een goede dag dat er werk op hem wacht dat goed wordt betaald. En ondertussen maken we af en toe een praatje en vertellen we hem beetje bij beetje het Evangelie.
Wat zou het heerlijk zijn als hij een eeuwigheid lang God kan loven, gewassen door het bloed van het Lam.
Dit artikel is geschreven door Jacoline Bijkerk. De familie Bijkerk werkt in Suriname voor de MAF. Meer informatie is te vinden via www.szos.nl.