Another day at the office…
Ik krijg uit mijn vriendenkring nog wel eens de vraag wat ik nou eigenlijk de hele dag doe, de meeste mensen weten natuurlijk wel dat we patiënten zien en zorg verlenen, maar hoe ziet zo'n dag er nou eigenlijk uit. In dit stukje zal ik proberen u mee te nemen in zo'n gemiddelde huisartsendag.
Dinsdagochtend 7.15 uur. De kinderen zijn aangekleed. We hebben ontbeten en de knuffels zijn gegeven ik stap in mijn auto op weg naar mijn werk, een half uurtje rijden. Hoe zou het met de toets van de oudste gaan? Zou de jongste zijn appel nu wel eens een keer opeten? De gangbare moedergedachten. Langzaam maar zeker nader ik de praktijk… De huisartsenzorg is over het algemeen aardig 'geplande' zorg, maar iedere dag is anders en er komt altijd wel wat onverwachts voorbij. Het eerste ochtendspreekuur staat vaak al redelijk vol, zo ook vandaag. Maar eerst even kijken wat er gisteravond en vannacht is gebeurd, zijn er berichten van de huisartsenpost? Zijn er bijzondere uitslagen van foto's of bloed binnengekomen? Hoe is het afgelopen met het zieke kindje dat ik gisteren naar de eerste hulp heb gestuurd? Om 9 uur belt de assistente over een ernstig zieke patiënt, of ik er meteen naartoe kan gaan. Dit levert wat onrust op, in mijn hoofd, bij de assistente en bij de patiënten in de wachtkamer. Gelukkig zijn we met meer artsen waardoor consulten kunnen worden overgenomen en kan de afspraak van een patiënt worden verzet. Wanneer er om 9.45 uur weer een spoedvisite door een andere arts moet worden gereden wordt het al complexer. Gelukkig lukt het de assistentes samen om het georganiseerd te krijgen. Er worden wederom afspraken verzet. Gelukkig viel het bij mijn patiënt mee, maar het was wel even nodig om wat langer met deze mensen te praten en woonden ze best een eindje weg. Om 10.10 uur ben ik pas weer in de praktijk. In de tussentijd is er een Duitse vakantieganger binnen gekomen met een wond die gehecht moet worden. De assistente zorgt ervoor dat de patiënt in ons systeem komt te staan en deze ongelukkige vakantieganger kan worden gehecht. Van het normale spreekuur is maar weinig terecht gekomen, ik zie nog twee patiënten, inmiddels ben ik een half uurtje uitgelopen en drink ik een bak koffie. In de post zijn nog wat puntjes van aandacht waarop ik actie moet ondernemen. Een collega heeft de 150 eerste receptaanvragen al verwerkt.
De assistentes hebben het druk gehad aan de telefoon de eerste drie uur van deze dag, inmiddels is het 11 uur. Ze hebben telefonisch een hoop adviezen gegeven en er zijn nog een aantal vragen die ze hebben aan de artsen. Wij bekijken al deze vragen en beantwoorden die in het dossier van de patiënten, schrijven de benodigde recepten en maken de verwijzingen. Onze assistentes spreken meestal af dat patiënten 's middags terug kunnen bellen als er overleg met de huisarts plaats moet vinden, dan is het wel zo handig dat dit overleg ook plaatsvindt. Afhankelijk van de hoeveelheid aangenomen visites ga ik deze rijden vanaf ongeveer 11.30 uur. Soms zijn er geen visites en is er dan ruimte voor een spreekuur. Het komt ook voor dat we een overleg hebben, want naast zorg voor patiënten moeten we binnen de organisatie ook voor elkaar zorgen. Werkoverleg en bespreken van verbeterpunten gebeurt dan ook ongeveer maandelijks. Het lastige is dan dat de praktijk even 'dicht' is, alleen de echte spoed wordt natuurlijk wel gezien. Het is ook de tijd van overleg met specialisten, thuiszorg en paramedici. Als dit allemaal (grotendeels) achter de rug is, maakt het middagspreekuur zijn opwachting. Er wordt door de assistentes voor zorg gedragen dat er aan het begin van de dag altijd nog wat plekjes open staan, voor dingen die niet tot de volgende dag kunnen wachten. Deze dingen zie ik dan vaak in het middagspreekuur. Na het spreekuur proberen we nog even met elkaar te bekijken wat goed ging en wat minder. Op deze manier hopen we van voorvallen en van elkaar te kunnen leren. Over het algemeen ligt er daarna nog wel wat administratie te wachten, zijn er enkele belangrijke uitslagen te verwerken en moet er wellicht nog wat gebeld worden.
Het mooie van de huisartsenzorg is toch wel dat er zoveel verschillende facetten aan zitten. Het ene moment hecht je een wond, het volgende moment is er een levenseindegesprek. Daarbij leer ik langzaam de families en gezinnen steeds een beetje beter kennen. Het is een waar genoegen op dit eiland uw huisarts te mogen zijn, rond 18.00 uur vind ik het echter ook heel fijn om weer huiswaarts te keren en mijn gezin weer te kunnen zien. Even afschakelen en de gebeurtenissen verwerken op weg naar huis. Morgen weer een dag…
Huisarts Esther van der Waaij