Drie dagen van nationale rouw
Sommige dingen grijpen wel heel diep in. Alles staat in één keer op z'n kop. Een ziekte maakt het leven ineens anders. Soms wordt het ook een keerpunt in het leven. Aangrijpend is het wanneer een kind uit een gezin wordt weggerukt. Het was een hele schok voor de ouders van Julan in Spanje. Hij was in een diepe waterput gegleden, spelenderwijs. Nog maar twee jaar oud. Een aanvallige leeftijd. Te lief om heen te gaan, ook al is een kind op die leeftijd soms eigenwijs, 'terrible two.'
Groot was de spanning, gedurende vele dagen. Het kind was nauwelijks te bereiken via een apart gegraven schacht, meer dan 70 m. diep. Er waren 26 werkers die opgeteld 299 dagen gegraven hebben. Toen werd het lichaampje gevonden. Vervolgens werden drie dagen van nationale rouw aangekondigd. Het moet voor de vader en moeder (die al eerder een kind verloren) een hele bemoediging geweest zijn dat zoveel mensen over heel de wereld (biddend) meeleefden.
Soms vraag je als dominee jezelf af waar je allemaal voor dient te bidden. Je moet ook voorzichtig zijn want er is een privacywetgeving. Niet iedereen stelt het op prijs dat je voor hem of haar in bepaalde omstandigheden bidt. Voorzichtigheid was altijd al geboden.
Toch zijn er wel gebieden waar je vrij voor bidden mag. Dan denk ik aan de nood in de wereld, als een dam doorbreekt in Brazilië of een vreselijke aanslag de Filipijnen teistert. Maar daarnaast mag je ook bidden voor het ongeboren leven om bescherming en genade, én voor de 28.000 moeders in Nederland, die het achterliggende jaar hun kindje uit de moederschoot weg lieten halen. We bidden om genade en vergeving voor hen, omdat niemand van hen vrede heeft. Zou de kerk de moed hebben om een keer enkele dagen van nationale rouw af te kondigen? Het zal wel niet haalbaar zijn.
Toch denk je weleens: Wat zou God van al dat gewoel hier 'beneden' vinden? Zijn genade is sterk. Het zou zomaar kunnen dat God die jongen in het hart trof, die ik ruim een week geleden 's nachts hier op straat ontmoette, toen er weer zo'n vreselijk zangevenement in 'De Kreek' was. Hij vertelde dat hij zich afvroeg waarom hij dit pad gekozen had. Ik riep hem in liefde toe: "Er is een weg terug! Je moet naar Jezus toe!" Om nooit te vergeten. Zo dropen ze af en zwaaiden nog een keer.