Groene Kerk versus de Orde van Onverschilligen
Ergens in de loop van de afgelopen jaren ging de wind uit de andere hoek waaien. De mensheid had tot dan toe flink de wind in de zeilen en het ging economisch steeds beter. Maar toen gingen mensen opeens nadenken over wat de gevolgen zijn van onze huidige levensstandaard en wegwerpcultuur. Inmiddels is duurzaamheid helemaal hip en staat het milieu in het middelpunt. Aan de ene kant zijn er mensen die van klimaat hun religie gemaakt hebben. Voorgangers in de Groene Kerk zijn bewierookte Amerikaanse beroemdheden die in hun privéjets heel de wereld overvliegen om de mensheid te preken van het naderende onheil. In Nederland hebben we onze eigen kardinaal Klaver. Om nog maar niet te spreken van de Partij van de Dieren, die als Groene Inquisitie zichzelf geroepen voelt om landbouwers en vissers het vuur aan de schenen te leggen. Aan de andere kant is er de Orde van Onverschilligen, een groep mensen die om het hardst ontkent dat er iets aan de hand is en die denkt in termen van 'na mij de zondvloed'.
Ik voel me bij beide groepen niet thuis. Of je gelooft dat het nu erger gesteld is met de aarde dan ooit, of dat je van mening bent dat het bij de natuurlijke fluctuaties van de aarde hoort, je hebt wel een verantwoordelijkheid voor onze planeet. Tenslotte hebben we er maar één, één fragiele bol in een groot stelsel. Met de noorderzon vertrekken is geen optie, dus we zullen er zuinig op moeten zijn. Als je kijkt hoe stranden bezaaid liggen met afval, tropisch regenwoud wordt gekapt en alles plastic is, zullen er dingen moeten veranderen. Hoe en wat precies, dat zal de toekomst leren. Onze welvaart heeft veel mooie dingen teweeggebracht, maar teveel zonneschijn schept woestijn.