Goede voornemens
Het is twee dagen voor oud en nieuw en ik vraag onze kleuter of ze nog goede voornemens heeft. Verbaasd kijkt ze me aan: "Wat zijn goede voornemens?". "Straks begint er een nieuw jaar en sommige mensen maken daar alvast plannetjes voor. Plannetjes die goed zijn voor die mensen zelf of voor mensen om hen heen," leg ik uit. "En dat zijn goede voornemens." Onze oudste begint druk te knikken. "Ik heb wel een goed voornemen," roept ze enthousiast. "Ik ga meer knutselen." Voorzichtig vertel ik dat dat niet echt een goed voornemen is, aangezien ze nu al bijna fulltime knutselen. Onze dochter knikt begripvol. "Ik heb nog een ander goed voornemen," zegt ze. "Vaker een frisse neus halen."
Ik kan een kreet van verbazing maar net onderdrukken. Onze oudste komt namelijk helemaal niet graag buiten. Zelfs bij tropische temperaturen nestelt ze zich het liefst op de bank onder een dekentje, met als gevolg dat ze het jaarrond bijzonder pips ziet. "Dat is een heel goed voornemen!" prijs ik haar. Ze glimlacht. "Maar weet je wat het is met goede voornemens?" ga ik verder. "Het is best lastig om het ook echt te doen." Onze oudste laat zich echter niet uit het veld slaan. "Ik ga het gewoon proberen!" stelt ze enthousiast.
Het is één dag voor oud en nieuw en mijn man maakt aanstalten om een lange wandeling te maken. "Ga je mee?" vraag ik de oudste. Ze schudt wild haar hoofd. "Maar dat is toch je goede voornemen: vaker naar buiten?" vraag ik verwonderd. Ze haalt achteloos haar schouders op. "Dat doe ik niet meer." Op mijn vraag waarom ze haar goede voornemens nog voor de start van het nieuwe jaar vaarwel zegt, legt ze feilloos de kern van de hele problematiek omtrent goede voornemens bloot. "Ik vind het eigenlijk gewoon niet leuk om te doen."