Vuur!
Ik schrijf dit stukje 's nachts op de huisartsenpost. Mijn humeur? Ach, als je me ergens voor kan wakker maken, dan is het wel voor een nachtdienst… Maar ik ben allang blij dat ik geen dienst heb op oudjaarsnacht. Gelukkig ben ik dan thuis om traditioneel spelletjes te spelen en oliebollen te eten. Sommige tradities zijn belangrijk voor me. Er zijn mensen die veel waarde hechten aan de traditie van het afsteken van vuurwerk. Daar hoor ik dan weer niet bij.
Natuurlijk, ik begrijp dat vuurwerk bij de cultuur hoort. De Chineese cultuur uit de Tang-dynastie waar vermoedelijk onder keizer Gaozong vuurpijlen deel van religieuze ceremonies werden. En als je boeddhist bent, vind ik dat je een goed punt hebt als je jouw traditie wil beschermen. Als je dat niet bent, vind je blijkbaar dat tradities kunnen veranderen, overgenomen en aangepast. Het aanpassen van het huidige vuurwerkbeleid moet je dan als muziek in de oren klinken. Zo gaat dat met tradities.
Want wat is de huidige praktijk? Jaarlijks melden zich ongeveer 500 vuurwerkslachtoffers bij spoedafdelingen van ziekenhuizen. Ongeveer de helft daarvan is een kind. De helft van de slachtoffers heeft het verwondende vuurwerk niet zelf afgestoken. In 2009 is het aantal blijvend beschadigde ogen geteld. Dat waren er 45 waarvan er 23 volledig blind bleven. De oogartsen melden dat Amerikaanse soldaten in Irak 3,5 jaar nodig hebben om zoveel oogschade op te lopen. Bovendien zijn er jaarlijks tienduizenden meldingen van vuurwerkoverlast.
En voor het geld kunnen we het ook best laten. Voor de 65 miljoen euro die we aan vuurwerk uitgeven is onze samenleving meer dan 300 miljoen euro kwijt aan ziekenhuiskosten, brandweerinzet, revalidatie van slachtoffers en blijvende invaliditeit.
De volksgezondheid, de veiligheid op straat, de staatskas en het milieu lijden ieder jaar zwaar onder de kruitdampen en knallen. Is het nu betuttelend om dat in te perken? Of gaat het om het beschermen van de burgers tegen geweld. Vuurwapens met een loop zijn verboden, maar vuurwapens met een lont niet. Klopt dat wel?
Elk jaar weer al die brandwonden op de huisartsenposten. Elk jaar de verloren vingertopjes en levens. Brandweerlieden, politieagenten en ziekenhuismedewerkers zien er elk jaar weer tegenop om de rommel op te ruimen. Niks geen feest. Mijn tip is om eens iets leuks te doen met oudjaar. En voor wie zonder het verdrijven van geesten angstig het nieuwe jaar ingaat, is er altijd plaats op mijn spreekuur.
Joost van Putte