Restaureren met respect voor het voertuig
MIDDELHARNIS – Thijs de Beer. Hij is net dertig, maar intussen wel mooi eigenaar van een heuse en geheel door hemzelf gerestaureerde oldtimer autobus. De laatste jaren is hij buschauffeur van beroep en daarvoor was hij trammonteur, beide in Rotterdam, en dan is het niet zo verwonderlijk dat zijn passie ook op dit vlak ligt. In deze rubriek vertelt hij erover.
Interesse voor techniek had Thijs als driejarig ventje al. Zodra hij zijn hand wist te slaan aan een plank, een schroefmachientje en een doosje schroeven, zette hij de plank met zeker zestig schroeven vast en zij hij: 'zo, die komt nooit meer los!' Later, als trammonteur zal hij zo niet meer tewerk zijn gegaan, maar aan techniek en met z'n handen werken kon hij in dit beroep wel z'n ei kwijt. Vanuit z'n werk kwam Thijs in aanraking met Stichting RoMeO, een hobbyclub van het Rotterdamse openbaarvervoerbedrijf RET. De club heeft zo'n zestig trams staan, vanaf 1888 tot 1986 en ruim twintig autobussen vanaf 1946 tot 1996. Deels om te restaureren en te conserveren, deels om te verhuren. Ook Thijs werd lid van de club. Via een veiling had hij zelf een oldtimer bus weten te bemachtigen, een Mercedes O305, om van voor tot achteren op te knappen. De wagen werd in 1986 in Duitsland gemaakt en heeft daar tot 1999 dienst gedaan, daarna is de bus voor 2 jaar naar Maaskant Reizen gegaan, hierna heeft hij vervolgens zo'n elf jaar opgeslagen gestaan, totdat Thijs 'm in september 2012 in desolate toestand aantrof en opkocht.
Opmerkelijke verschijning
"Dit model bus zie je niet veel", vertelt Thijs. Bij busbedrijf Van Oeveren in Zierikzee hadden ze er twee of drie, bij Vermaat in Hellevoetsluis een stuk of acht en bij openbaarvervoersbedrijf West-Nederland nog 55 van dit model. De mijne is het enige nog rijdende exemplaar in Nederland. Wereldwijd rijden er alleen in Roemenië, Portugal, Iran en Australië nog, terwijl er in Duisland nog enkele als museumstuk dienen."
Op Goeree-Overflakkee heeft de O305 ook gereden, toen ZWN hier het openbaar vervoer nog verzorgde. Met zijn afgeronde hoeken was dit exemplaar, door ZWN ingehuurd maar in dienst bij Vermaat en bij busbedrijf Van Oeveren, ineens een opmerkelijke verschijning tussen de tot dan toe in gebruik zijnde bussen van busfabrikant Den Oudsten. Moesten die handgeschakeld worden, de Mercedes O305 had een automatische versnellingsbak. Bovendien had 'ie een veel comfortabeler vering, luchtvering in plaats van bladvering én op een paar plekken zitplaatsen tegenover elkaar in plaats van dat alle banken achter elkaar waren opgesteld. Markant was ook het bescheiden licht zoemende geluid dat de aandrijving produceerde wanneer de bus optrok.
Degelijke makelij
Dat laatste heeft de bus van Thijs niet gemeen met de O305 die op het eiland reed. Met een motorvermogen van eens zoveel, dik door de 300 pk, is het alsof je een militaire tank hoort brullen wanneer Thijs het gaspedaal intrapt. En dat is precies waarom hij verknocht raakte aan deze bus. "Toen ik hem aantrof, zo'n zes jaar geleden, was het echt één wrak. Hij had een jaar of elf buiten opgeslagen gestaan, met achterin het dakraam open. Alles was daar verrot en beschimmeld. Maar motorisch en mechanisch werkte hij gewoon nog. Ik startte de motor en toen ik die pk's achterin hoorde, was ik meteen verliefd… Trouwens, heel de bus is van degelijke makelij, niet uitgerust met allerlei lichte en plastic onderdelen, zoals tegenwoordig het geval is, maar met echte zware materialen. Deze bus weegt niet voor niets drie ton meer dan andere."
Als herboren
Bij Stichting RoMeO begon Thijs met het restaureren van z'n Mercedes bus, maar op gegeven moment moest het voertuig daar weg. Hij vond in Ooltgensplaat een plek waar hij er verder mee aan de slag kon. In z'n eentje, zij het met tussenpozen, heeft hij het wrak stukje bij beetje herboren doen worden uit de roest, met als bekroning op z'n inspanningen dat eind september vorig jaar de O305 glansrijk door de keuring kwam en nu dus weer de weg op mag!
Vrijwel alles heeft Thijs vernieuwd. "Geleidelijk aan werkte ik van voren naar achteren, van vooras tot achteras en alles wat daartussen en daarboven zit. Het frame van het onderstel heb ik helemaal gerepareerd, alle slechte stukken ijzer zijn vervangen door nieuwe, ook is alles goed geverfd. Heeft een doorsnee bus twee balken in het onderstel, deze heeft een samenstel van allerlei buizen en dwarsverbanden, een zogeheten koker- of boxchassis. De vloer heb ik geheel vernieuwd. De stoelen ook, alleen hebben die niet de originele frames zoals die in de bussen van Vermaat te vinden waren, want die zijn niet meer verkrijgbaar, maar het zijn de originele Duitse frames. Ook de bekleding van de zittingen is nieuw. Niet in originele kleurstelling want ook dat is niet meer verkrijgbaar, maar in een mix van rood en blauwe stof, zoals in Duitsland en België vaker in autobussen wordt gebruikt. De panelen naast de zittingen, onder de ramen, werden waar nodig ook vernieuwd, met hun originele houtmotief. En ook de buitenkant kreeg z'n oorspronkelijke kleur terug." Restaureren, niet zo maar om de bus weer functioneel te krijgen, maar met respect voor het originele voertuig, zo geeft Thijs aan. Eigenlijk heeft hij z'n klus erop zitten nu, op het schoonmaken van de bus na.
Speciale gelegenheden
Als ook dat gedaan is kan hij de bus gaan inzetten voor speciale gelegenheden: rouw-, trouw- en historisch verantwoord vervoer. Niet voor regulier personenvervoer, want daarvoor moet de bus ook een zogenaamde communitaire vergunning krijgen. Dat loopt via een busmaatschappij, maar daarbij is Thijs met z'n hobbybus natuurlijk niet aangesloten. Voor genoemde gelegenheden, vooral trouwerijen, kijkt hij er echter wel naar uit om z'n O305 voor in te kunnen gaan zetten. Wie daar meer over wil weten, kijkt gewoon even op zijn Facebookpagina: www.facebook.com/vermaat433.
