Marianne Keuvelaar van Thuis in Brillen:
'Mijn opa was ook al thuisopticien'
Wie een bril nodig heeft, gaat naar een brillenwinkel. Maar wat als je zware COPD hebt en de deur niet uit kan? Of oud en slecht ter been? Of zo'n volle agenda dat je nauwelijks tijd hebt om naar een opticien te gaan? Dan kan de thuisopticien een uitkomst zijn. Marianne Keuvelaar heeft dat bijzondere beroep nu een jaar of vier. Ze rijdt in de regio rond in een auto met daarop de naam van haar zaak: Thuis in Brillen.
Marianne kwam op het idee toen haar moeder steeds zieker werd. "Ze vond het zó fijn dat mensen de moeite namen om aan huis te komen. Bijvoorbeeld om haar haar te knippen of om haar nieuwe kleding uit te laten zoeken. Ik dacht: er zijn ongetwijfeld meer mensen die door ziekte of ouderdom niet meer in staat zijn naar een winkel te gaan. Die mensen kun je dan thuis bezoeken. Dat was de basis voor Thuis in Brillen."
Op de fiets
Keuvelaar en brillen: de link is gauw gelegd voor wie een beetje thuis is op Goeree-Overflakkee. Marianne is opgegroeid tussen de brillen. "Mijn opa was al thuisopticien", zegt ze. "En thuisjuwelier. Hij had een winkel aan het Zandpad, nummer 32, en ging op de fiets met brillen en sieraden bij mensen langs die geen vervoer hadden. Later is hij daarmee gestopt, omdat het niet meer nodig was. Maar nu is de thuisopticien dus weer terug."
Volgens Marianne heeft dat onder meer te maken met financiële - en mobiliteitsbelemmeringen, maar ook wel met het ontbreken van mantelzorg. Ze noemt de participatiesamenleving, die ertoe leidt dat mensen meer op zichzelf zijn aangewezen. Een gevolg: "Er zijn meer thuisopticiens dan toen ik vier jaar geleden begon."
Het was wel pionieren in het begin. Marianne ging met "een toren aan spullen" naar haar klanten: een letterkaart, een pasdoos, een grote koffer vol brillen, een laptop, apparatuur… "Je begrijpt dat het hem niet gaat worden als je driehoog vier-achter moet zijn en dat allemaal moet meeslepen." Algauw wist ze "de lawine" te beperken: nu rijdt ze de hoogstnodige spullen in twee kratten op een karretje van de auto naar de voordeur van de cliënt.
Letterkaart
Binnen haalt ze de laptop tevoorschijn voor de digitale letterkaart, die is in te stellen op verschillende afstanden. Dan volgt het meten van de ogen, het bepalen van de leessterkte en het kiezen van het montuur. "Ik heb 75 tot 100 modellen bij me." Voor wie daartussen niets van zijn of haar gading vindt, heeft de thuisopticien een groter assortiment achter de hand.
Als het nodig is verwijst Marianne door naar de oogarts, of naar een opticien die meer oogzorg kan bieden. Zelf werkt ze ook een paar dagen in een brillenwinkel. Het is de combinatie van winkel en rondrijden die haar aanstaat. Als thuisopticien komt ze vooral bij ouderen over de vloer, terwijl ze in de winkel ook kinderen aan een bril kan helpen.
Opgegroeid tussen de brillen – Mariannes vader en moeder bouwden het optiekgedeelte van de zaak uit op Zandpad 56 – kwam ze min of meer automatisch in het vak. Tussendoor werkte ze in Euro Disney Parijs en als makelaar, maar de brillen bleven trekken. "Het mooie is dat ik als thuisopticien mensen kan helpen voor wie de wereld klein geworden is. Soms kunnen ze geen tv meer kijken of een boek lezen. Het geeft veel voldoening als je dat vrij simpel kunt oplossen."
