Machinefabriek Breston in Nieuwe-Tonge
'Wij hebben het geluk dat we op Flakkee zitten'
Goed zichtbaar aan de weg hangt een spandoek met de tekst 'Breston zoekt personeel'. Inmiddels zijn alle vacatures vervuld bij de machinefabriek in Nieuwe-Tonge, maar directeur Jaap Abresch is niet van plan het doek snel weg te halen. "Wij hebben altijd wel werk voor mensen met twee rechterhandjes."
Breston telt ongeveer 55 medewerkers. Lassers, constructiebankwerkers, elektromonteurs, maar ook mensen voor de afdeling engineering. Hun opleidingen variëren van lager tot hoger beroepsonderwijs. In de mannenmaatschappij, die zo'n machinefabriek toch is, staat ook een vrouw aan de draaibank. "Vrouwen zijn precies, en draaien en frezen is precies werk", zegt Abresch, die ook samenwerkt met vier familieleden. "Breston is een familiebedrijf." Zestig procent van het personeel is afkomstig van Goeree-Overflakkee, de rest komt vooral uit Zeeland.
Tekort
"De arbeidsmarkt vergrijst. Ook op Flakkee zijn minder mensen beschikbaar. De tendens is dat er een tekort aan vakmensen ontstaat. Veel jeugd is de laatste jaren, vaak gestimuleerd door hun ouders, met computers gaan werken. Schone handjes... Technische beroepen waren minder populair. Maar er is wel een kentering te zien. Vakmensen doen immers leuk werk en kunnen een goede boterham verdienen."
Of die kentering voor Breston op tijd is, is de vraag. Het bedrijf telt een aantal oudere werknemers, die binnen niet al te lange tijd met pensioen gaan. De vacatures die dan ontstaan moeten wel worden vervuld. Mocht dat niet lukken, dan heeft Jaap Abresch alternatieven achter de hand.
"We kunnen de engineering van onze machines nog slimmer maken. Dan heb je minder mensen nodig. Maar we kunnen ook nog meer vakmensen uit Polen en Hongarije halen. We hebben er al een aantal in dienst omdat we merkten dat het wat moeilijker was om personeel te werven uit de omgeving. Het zijn echt goede, gemotiveerde vakmensen. Polen zijn overigens alweer wat moeilijker te krijgen, want de economie draait daar goed en het salarisverschil met Nederland neemt af. In Hongarije is de economie minder goed. Daar kunnen wij van profiteren."
Wat Breston ook doet is het uitbesteden van een deel van de productie aan Bulgaarse fabrieken. Het gaat om kleinere onderdelen, halffabricaten. "De salarissen zijn daar laag en de kwaliteit van de producten is hoog", zegt Abresch. "Het heeft wel wat tijd gekost om een en ander op te tuigen. Wij zijn in Bulgarije geweest en vanuit Bulgarije zijn ze in Nieuwe-Tonge komen kijken om te zien wat wij willen."
Geen file
Tot nu toe lukt het Breston vrij goed om aan personeel te komen. "Wij hebben wel het geluk dat we op Flakkee zitten. Veel mensen hebben geen zin om in de file naar de Botlek of de Europoort te rijden. Als je bij Breston werkt, ben je er zo: een kwartiertje met de auto, of zelfs op de fiets."
De werving van nieuw personeel verloopt veelal via de facebookpagina Vacatures Flakkee en via de eigen facebookpagina van Breston, die 8600 volgers heeft. Hbo'ers werft het bedrijf via LinkedIn. Soms plaatst Breston een advertentie in de krant. Het spandoek langs de weg bleek bovendien een gouden greep. "Dat heeft aardig wat reacties opgeleverd. Ook wel van mensen die niets met staal hebben, maar die verwijzen we dan weer door naar andere bedrijven die personeel zoeken."
Personeel vasthouden, dat doet Breston door bijvoorbeeld een goede werksfeer te creëren, soepel te zijn, korte lijnen te houden, regelmatig iets te organiseren voor het personeel (door de personeelsvereniging) en een vertrouwenspersoon aan te stellen. Wat ook helpt is dat er nogal wat medewerkers van de familie Abresch rondlopen bij het bedrijf. Jaap Abresch, lachend: "Die lopen niet zo snel weg."
<kader>
Bij Breston is ook plaats voor medewerkers 'met een afstand tot de arbeidsmarkt'. Dit loopt via de gemeente. "Dat gaat goed", zegt Jaap Abresch. "Minder goed gaat het als je een vluchteling in dienst wilt nemen. Die moet je direct een contract aanbieden, zonder proeftijd, terwijl wij wel graag eerst willen zien wat iemand kan en hoe hij werkt. Jammer, want vluchtelingen willen vaak dolgraag aan de slag."
Tekst: Kees van Rixoort
Fotografie: Wim van Vossen
