INGEZONDEN:
Rijksweg 59
Met veel belangstelling lees ik altijd de discussie over Rijksweg 59 vanaf Haamstede tot Hellegatsplein. Daar liggen zoveel herinneringen, want in maart 1969 begon ik daar als 22-jarige aan mijn Wegenwachtloopbaan. Ik heb daar ongeveer 38 jaar gereden. Ik zou over de N59 wel een boek kunnen schrijven, want in de beginjaren, toen er nog geen gordelplicht was werden wij zo niet dagelijks, dan toch wel wekelijks geconfronteerd met ernstige tot zeer ernstige ongevallen. Waarvan velen met dodelijke slachtoffers. Er waren geen mobiele telefoons, geen praatpalen, dus geen meldingsmogelijkheden. Zo kwamen wij vaak als eerste bij die ongevallen, want er werd continu heen en weer gereden. Verder was de Brandweer nog niet uitgerust voor de taak van hulpverlening. Dus gebeurde het met de krik, de ijzerzaag en de koevoet. Voor het boek zou ik voldoende fotomateriaal in voorraad hebben uit mijn plakboeken. Maar ik vrees, dat velen van u bij pagina 2 zouden afhaken, "dat hoef ik allemaal niet te weten". Wekelijks moesten onze verbandtrommels bijgevuld worden.
Waarom ik dit schrijf? Ook toen al waren onze bestuurders op de hoogte van de bijnaam, "dodenweg". Ook toen al wist Rijkswaterstaat dat er veel slachtoffers vielen. Ook toen al wisten ze dat er nodig iets aan moest worden gedaan. Ik zeg niet dat er niets gebeurd is aan de N59, inderdaad is er wel het een en ander veranderd met de situatie van toen, maar veel te weinig. En zo modderen we maar door. Al in 1983 ben ik door een krant geïnterviewd over de gevaarlijke situatie op de N59. Bij dat artikel stond ook een stukje van Rijkswaterstaat. Het kon wel 1992 worden voordat het beter werd. Dus de discussie en de roep voor verbetering is net zo oud als de N59 zelf, want die is totaal niet geschikt voor een veilige aan en afvoer naar het zeer drukke achterland. Vroeger niet, en nu niet. Maar daadkracht is beter dan discussie. En daar ontbreekt het aan.
Wim Grinwis
Oud Wegenwacht op de N59 en N57.