Bruggenbouwer
Jaren geleden las ik een prachtig voorval over zo'n onoverbrugbare kloof. Tijdens een zware storm is een tientallen meters hoge dennenboom over de kloof gevallen. Twee geiten willen de 'brug' gebruiken om over te steken. Midden op de boom komen ze elkaar tegen. Het is onmogelijk elkaar te passeren. Wie zal de sterkste zijn? Die zal de zwakste eraf stoten en dan onverstoord verder lopen. Maar wat gebeurt? De sterkste gaat door de knieën, plat op z'n buik. De andere berggeit loopt over zijn rug, en beiden vervolgen hun weg.
Ik denk aan onze samenleving. Ook aan het kerkelijke leven. We weten dat we een kloof geslagen hebben tussen God en ons, én tussen elkaar, onoverbrugbaar. Toch heeft God zelf een brug geslagen, want Hij zond Zijn Zoon in de wereld. Via die Brug worden mensen weer teruggeroepen én teruggebracht tot God, én tot elkaar.
Ik denk aan relaties die dreigen stuk te lopen. Is er nog een brug te vinden? Weet je wat wij liever doen? De brug ophalen. Lekker veilig. Dan heb je niets meer met die ander te maken. "Zoek het zelf effe uit." Huilen geeft niet. Zo wordt de brug opgehaald.
Jammer, hoor. Gemiste kans.
Of het zou moeten zijn dat twee mensen tot elkaar naderen als berggeiten op die boom. Ik ga door de knieën. Dan mag die ander over mijn rug lopen. "Nee, ik laat niet over me lopen, kom nou!"
Is het in de kerk beter? Soms lijken kerken wel van die grote bergpartijen met een onoverbrugbare kloof. Wil de sterkste bukken?
De Brug is geslagen: Jezus! Een balk viel over de kloof. Je mag erover lopen. Naar huis.
Machtig vergezicht. De kloof overbrugd. Ik zie de regenboog. De uiteinden raken de onoverbrugbare bergpartijen. Daartussen een diepe kloof. Én een brug. Haal die loopbrug niet weg. Maak er geen ophaalbrug van. Ziet u die ander nog?
Een goede ontmoeting toegewenst.
Kijk hem eens!