Vakantie
Zomervakantie! 6 weken! Nee, deze keer niet naar Frankrijk, waar het weer onmogelijk beter kan zijn dan in 'Goeree aan Zee', ik ga klussen. Afbranden, gronden, schuren, plamuren, schuren, gronden, schuren, lakken. De dak- overstek, de tuindeuren, de kozijnen. De voorgevel laat ik door een professional doen, maar de rest doe ik als doe-het-zelver. Mijn buurman, Piet Westhoeve, is vanachter zijn piano gekomen en is ook aan het doe-het-zelven. Samen vormen we, al communicerend over de schutting, een soort 'Buurman & Buurman' team, want uiteraard gaat er soms van alles fout.
Met vrees en beven beklim ik in de Achterstraat de door mij geleende en met Piet opgebouwde steiger. Drie hoog: hoog, vervelend hoog, heel erg vervelend hoog. 10 meter. De monumentale gepotdekselde boerenschuur moet weer zwart gemaakt worden. Monumentenzorg met nadruk op zorg. Het was me al 30 jaar geleden gezegd: "Een monument? Dan heb je levenslang". Bovenop de stelling gearriveerd betwijfel ik of het nog lang zal duren, dat leven. Shit: kwast vergeten. Naar beneden. Naar boven. Krijg het blik niet open. Naar beneden. Naar boven. Op mijn tenen kan ik net niet bij de geveltopversiering, de zogenaamde makelaar. Naar beneden, kwast aan lange lat bevestigen, naar boven…
Onderaan de stelling stopt een ambulance. Mijn achterbuurman blijkt niet goed te zijn geworden. De broeders blijven lang bij hem in huis. Een Duits gezin, gezien de temperatuur deze keer zelfs zonder wollen mutjes voor de kinderen, op de fiets stopt en zie ik verontrust naar boven kijken. Alsof ik er al af gevallen ben. "Dieser Krankenwagen ist nur präventiv hier", roep ik met een ernstig en zwart besmeurd gezicht naar beneden. Vermoedelijk licht verbijsterd over onze Gesundheits- und Sicherheitsgesetzgebung stappen ze weer op de pedalen, waarna ik weer lustig doorkwast, met een enigszins verbrand hoofd. Dat scheutje verboden carbolineum was toch niet zo'n goed idee. Ik verlang naar school.