Wolf
80'er jaren: kennismakingsles voor de aspirant brugpiepers. Het leek me aardig de leerlingen een, al eerder door een collega gebruikte, tekst voor te schotelen van de wolf en de zeven geitjes. Nee, niet de gebruikelijke tekst, maar een in sappig, wat Bargoens, Amsterdams. Met humoristische zinnen als: "De wollef lag meteen kassie zes en was in een mum van tijd de laan uit. De ouwe nam een neifie en snee de pens van de wollef ope. De ses geitjes spronge er meteen uit en songe: "Daar benne we weer!" "Jullie kenne van geluk spreke", see de ouwe: "Daar wasse jullie sowat de pineut geweest."
De opdracht voor de leerlingen werd de tekst te herschrijven in hun dialect. Dikke pret! Met zinnen als: "Kinders, dink er an, niet ope doë!", "Ik krupe in de klok", "Uuteindeluk wier un mit stene in z'n poke in de tras esmete!". Dikke pret! Leuke les! Creatief met taal bezig geweest.
Fout, Kastelein. Hartstikke fout. Die avond: de telefoon gaat. Een hevig verontruste ouder. Een zalvende stem, zeer ontdaan. Dat ik zo'n tekst durfde te presenteren! "Kassie zes!" "Weet u wel wat dat betekent? De zes planken van een doodskist!" Mijn verweer dat vanuit het perspectief van de desperate geitenfamilie deze uitdrukking toch wel te begrijpen moest zijn en het hier om een wel zeer vraatzuchtige wolf ging, stuitte op geen enkel begrip. Ook mijn opmerking dat in de tekst absoluut niet gevloekt werd - dan had ik hem immers nooit aangeboden - landde niet. Sterker nog: er kwam zelfs een uitvoerige schriftelijke klacht waarin de grief werd uitgewerkt, met prachtige zinnen als: "…nog afgezien van het feit dat het een sprookje betreft…" en "…niet vanuit een ivoren toren, maar ter opscherping…".
Hoe ik nou zo op dit verhaal kom? Ik las verleden week dat er een wolf op de Veluwe is gesignaleerd. Nu heb ik zo maar het vermoeden dat die plaats, mede gezien de wervende advertenties in het Eilanden-Nieuws, deze zomer onverhoopt weleens het favoriete vakantieoord zou kunnen zijn van die bezwaarde heer die mij zo ernstig bewogen te woord stond.
Tja, je weet maar nooit.