Het was goed mis
Het is al lang geleden, maar soms popt de gebeurtenis toch weer op in mijn geheugen. Sommige dingen vergeet je namelijk nooit. Waarschuwing vooraf: deze column bevat een heftig, waargebeurd verhaal.
Het zal ergens in 2003 geweest zijn, op een koude, natte dag, het regende pijpenstelen en we waren aan het einde van de dienst op weg terug naar het bureau. Ik werkte toen in het oude IJsselmonde, het gebied waar nu het Maasstad ziekenhuis staat. We hoorden in de auto een melding voor de A15, ter hoogte van Barendrecht. U weet het vast wel, dat is daar bij de Mc Donald's. Ik kan mij nog herinneren dat het geen heftige melding was. Toch besloten we die kant op te gaan. Op het gemakje, want eigenlijk was de melding bedoeld voor de verkeerspolitie. Maar, dachten we, je weet maar nooit of we nog iets kunnen betekenen.
Nooit meer zal ik vergeten hoe de stem van de collega klonk die als eerste ter plaatse was. Het was een motorrijder en hij was alleen. Pure paniek klonk door in zin stem. "Heel veel ambulances heb ik nodig, het is een chaos hier!" riep hij met overslaande stem. De adrenaline spoot gelijk door mijn hele lijf. Mijn collega en ik keken elkaar aan en zonder iets te zeggen zetten we de sirene aan en verhoogden we onze snelheid. We wisten op dat moment dat het goed mis was.
Wat we aantroffen ter plaatse had niemand vooraf kunnen bedenken. Verspreid over een kleine 500 meter lagen er diverse wrakken van auto's, een Volkswagen Transporter lag op zijn kant en gezien de mensen die er omheen stonden, was hulp daar het hardste nodig. Ik liep om het busje heen en zag diverse mensen in het busje zitten, compleet in shock en apathisch. Toen viel mijn oog op een ander slachtoffer. Of het een man of vrouw was kon ik niet zien. Ik zag alleen maar een bos haar dat vastgeklemd zat tussen het busje en het wegdek. Ik kreeg kippenvel, kon een rilling niet onderdrukken.
We hielden een zeil vast boven het busje, zodat de slachtoffers droog bleven. Het regende namelijk nog steeds heel hard. Achteloos schoof ik met mijn voet een petje opzij, zodat ik er niet op ging staan. Al snel kwamen er diverse ambulances en de brandweer ter plaatse. Mijn taak werd overgenomen en ik begon met het vastleggen van de verklaringen van ooggetuigen. Niet veel later liep ik weer richting de wrakstukken en zag ik dat er op dat moment al drie slachtoffers overleden waren.
Later terug op het bureau hoorden we een bericht vanuit de meldkamer. Of op de plaats van het ongeval gekeken kon worden of er een petje lag in de buurt van het gekantelde busje, daar zou mogelijk nog een stukje schedel in zitten. Het bleek het petje te zijn dat ik achteloos opzij had geschoven met mijn voet. De beelden zijn inmiddels vervaagd in mijn geheugen, maar sommige details vergeet je nooit…