Niet meer polderen?
In een krant las ik vorige week dat het polderen voorbij was. De schrijver constateerde dit in verband met het vooralsnog mislukken van het zich al jarenlang voortslepende pensioenoverleg. Het is in Nederland gebruik dat dergelijke overleggen lang duren, maar dat men er op den duur wel uitkomt door het sluiten van compromissen. Polderen noemt men deze overlegcultuur. We komen we er samen wel uit. Verstandig in een klein, maar dichtbevolkt land. Aan deze cultuur lijkt een eind te komen.
Vakbonden hebben al acties aangekondigd. Die acties zullen er wel komen, maar zo erg als in Frankrijk met de acties tegen onder meer de verhoging van de benzineprijs zal het wellicht hier niet worden. Zie de reacties op de Facebookpagina: 'Je bint van Flakkee as je…' waar iemand anderen oproept om een 24-uurs blokkade van de N59 te organiseren (toch nog blokkeerflakkeeënaars?) Zo lang we nog in een redelijke welvaart leven zijn we niet zo actiebereid. Eén keer heb ik gestaakt en wel één uur! Hoewel het bijna vijftig jaar geleden is, weet ik nog precies de aanleiding. We werden opgeroepen om één uur lang het werk neer te leggen uit solidariteit met de al langer stakende havenwerkers.
Wat het resultaat was voor de havenwerkers weet ik niet meer, maar in mijn loonzakje zaten helaas aan het eind van de week wel een paar guldens minder… Volgens mij waren ze toen in de haven beter af. Het zou jammer zijn als de poldercultuur verdwijnt, want zowel burgers als overheid zijn tot elkaar veroordeeld en dat geldt zowel landelijk als eilandelijk. Er moet wel eens over schaduwen heen gestapt of gesprongen worden. In de polder moet er wel eens een polsstok gebruikt worden.