Eigen regels
Ik moet toegeven dat het spelen van een spelletje niet mijn definitie van gezelligheid is. Omdat ik ze zo weinig speel, moeten ze eerst grondig uitgelegd worden, waarna ik meestal alsnog maar iets doe zonder te weten wat precies. Een potje pesten gaat me meestal nog wel goed af. Maar ook, of misschien wel juist, bij dat spel heeft iedereen zijn eigen regels gemaakt en dat eindigt meestal met iemand die heel snel wint en ik achterblijvend met nog zo'n twintig kaarten in mijn hand. Vroeger kwamen op zondagmiddag nog weleens de spelletjes op tafel, meestal omdat ik dat dan heel graag wilde. Ik was nog klein en begreep weinig van de spellen en er waren er altijd wel een paar die vals speelden. (Wees niet bang pap, ik zal niet zeggen dat jij dat was.) Daar mag ik nu niks meer van zeggen, want als ik weer eens gedwongen een spelletje zit te spelen, kan het zomaar gebeuren dat er eens een kaart verdwijnt of een dobbelsteen dubbel gegooid wordt als er even niet opgelet wordt. Ach ja, wie niet sterk is, of tegen zijn verlies kan, moet slim zijn. Ondertussen mag ik mezelf wel tot de volwassenen in de familie gaan rekenen en wordt de familie zo nu en dan uitgebreid met nichtjes en neefjes. Nieuwe, pure, tere zieltjes die zich nog van geen vals spelen bewust zijn. Misschien moet ik hen eens uitdagen voor een spelletje, wie weet win ik dan een keer.