Oud & Wijs
Nelly van Dijke: "Als het met zijn allen lukte tot een oplossing te komen, gaf dat veel voldoening"
Op 13 december zal, als de gemeenteraad haar benoeming goedkeurt, Tea Both-Verhoeven worden geïnstalleerd als eerste vrouwelijke wethouder van de 'nieuwe' gemeente Goeree-Overflakkee. Zij volgt wethouder Arend-Jan van der Vlugt op, die onlangs te kennen gaf zijn functie te willen neerleggen. Nelly van Dijke-van Daalen (1941) ging Tea Both in 1999 al voor als eerste vrouwelijke wethouder in Oostflakkee, toen ze wethouder Rob Maliepaard verving, die vertrok.
Tekst en foto's: Pauline Hof
Nelly moet even denken, in haar woonkamer in Oude-Tonge, als haar wordt gevraagd hoe ze zo in de politiek beland is. "Aanvankelijk werd ik gewoon lid van de partij. Dat was in de jaren '80. Ik was maatschappelijk betrokken. Ik heb nog gedemonstreerd tegen kernwapens in Amsterdam, met het hele gezin deden we dat. Ik denk dat de basis voor het gedachtegoed van de PvdA al in mijn jeugd is gelegd. Ik herinner me goed, dat ik als klein meisje bij mijn oma en opa at tussen de middag. Mijn opa was maar een kleine boer. We moesten ons haasten, want het zou gaan regenen en de aardappels moesten van het land. Toen ging de deur open en kwam er andere boer langs, een grote boer. Hij had een dikke sigaar in zijn mond. Hij gaf mijn opa opdracht zijn aardappelen snel te rooien, want het zou gaan regenen. Mijn opa had geen keus. Hij was voor zijn inkomsten afhankelijk van de grote boer. Dus die aardappelen moesten eerst. Ik vond dat zo onrechtvaardig. Dat gevoel herinner ik me zo goed. Toen is, denk ik, de voedingsbodem gelegd om te willen opkomen voor de zwakkeren."
Organiseren
"Ik vond het gewone werk als secretaris voor de fractie van de PvdA, wat ik jaren deed voor ik raadslid werd, leuker. In die functie heb ik ook kopstukken van de partij, zoals bijvoorbeeld Joop den Uyl, Klaas de Vries en Wim Kok naar Flakkee gehaald. Het organiseren van die bijeenkomsten en werkbezoeken vond ik erg leuk." Ze weet nog goed dat ze haar zeiden dat het haar vast niet zou lukken om Den Uyl hierheen te halen. Van dat soort opmerkingen werd ze echter alleen maar fanatieker. Elke dag belde ze met Den Haag. En het lukte. "Het publiek kwam zelfs uit Zeeland om zijn spreekbeurt bij te wonen. Het was heel erg druk, je kon over de koppen lopen." Ze had het werk als secretaris best langer willen doen. "Toen ik dat een tijdje deed, werd er toch wel lichte druk uitgeoefend om me verkiesbaar te stellen voor de raad. Ze geloofden in me. In die tijd was ik ook al begaan met ouderenzorg. Dat zat toen veel te veel, naar mijn zin, vast in starre patronen. Ik vond dat het tijd werd voor een nieuw geluid. Dat was toen één van de voornaamste redenen om me toch verkiesbaar te stellen."
Koeken
In 1999 werd Nelly van Dijke wethouder. Ze deed het drie jaar. Na de verkiezingen in 2002 kwam in Oostflakkee de PvdA als veruit de grootste partij uit de bus, maar werd niet gevraagd aan de coalitieonderhandelingen deel te nemen en mocht dus geen wethouders leveren. "Het was niet anders. Zo gaat dat in de politiek. Ik ben toen weer raadslid geworden. Ze kijkt met plezier terug op haar tijd als wethouder. "Natuurlijk moesten de mannen wennen in het begin, maar de sfeer was onderling heel goed. Ik nam af en toe naar de vergadering koeken mee. Die flauwekul waren ze niet gewend, maar ze aten ze wel." Er waren zoveel dossiers waar ze zich in die tijd mee bemoeide, het is lastig er dingen uit te lichten na al die jaren. Van Dijke heeft in haar werk altijd geprobeerd zich menselijk op te stellen en de verbinding te zoeken. "Ik vond het belangrijk iedereen aan het woord te laten, zoals toendertijd bijvoorbeeld met de hangjongeren in Oude-Tonge, die met hun brommertjes voor veel overlast zorgden. Toen het lukte met z'n allen: jongeren, bewoners, politie en jongerenwerk tot een oplossing te komen, gaf dat veel voldoening."
Vrouwen
Een eenduidig antwoord is er niet te vinden, waarom er nu zo weinig vrouwen in de gemeentepolitiek zijn. "De SGP had altijd een grote stem in Oostflakkee, maar die was tegen vrouwen in de politiek. Dat was, denk ik, één van de oorzaken. Kijk, ik vind dat je de best beschikbare persoon moet kiezen, maar niemand zegt dat dat geen vrouw kan zijn. Mannen zijn wellicht zekerder van hun capaciteiten en overschreeuwen daarbij vrouwen misschien." Het argument dat politiek en een gezin moeilijk te combineren zou zijn, gelooft ze niet. "Het is niet ingewikkelder dan andere banen. Ik had ook drie kinderen. Natuurlijk was het lastig, als ze wel eens ziek waren. Gelukkig waren ze dat niet zo vaak. Mijn man, Wim, werkte als leraar. Samen losten we het gewoon op. Hij heeft me altijd erg gesteund in mijn werk. Hij was ook een fijn klankbord. Hij had vaak een meer uitgesproken mening dan ik, dat leverde goede discussies op."
Herindeling
Het huidige politieke klimaat trekt haar niet. "De tijden zijn erg veranderd. De maatschappij is zo verhard. Die agressie ligt me helemaal niet. Ik heb het dan niet alleen over de gemeentepolitiek. Kijk ook maar eens landelijk. Het grove taalgebruik in de Tweede Kamer, de manier van debatteren en dan heb ik het nog niet over al het geweld en de bedreigingen. Zo ga je niet met mensen om." Ook de grote invloed van sociale media staat haar tegen. "Iedereen heeft tegenwoordig een mening en dan vooral de toon waarop mensen zich uiten vind ik vervelend. Ik werk weinig met de computer. Ik doe er noodzakelijke dingen mee, maar alle plekken op het internet, waar mensen schrijven wat ze gegeten hebben en wat ze gaan doen, die mijd ik. Ik wil dat niet delen met vreemden." Ze volgt de politiek nog wel in de krant en op televisie. "Ik ben gestopt in 2010, voor de herindeling. Ik zag aankomen dat er een nieuwe wind zou gaan waaien en dat er door de schaalvergroting een andere dynamiek zou komen dan ik in Oostflakkee gewend was. Ik had er niet meer zoveel zin om daar nog aan te gaan beginnen. Ik vond het tijd voor de jongere garde."
Vrij
Na haar vertrek in de politiek, ze ontving er een koninklijke onderscheiding voor, heeft ze zich echter niet verveeld. Als voormalig-wethouder sociaal welzijn, gaat het sociaal welzijn haar nog steeds aan het hart. Ze zet zich in als mantelzorger. Ouder worden, ze vindt er niets aan, zeker sinds vijf jaar geleden haar man Wim overleed. "Je ziet mensen wegvallen om je heen. Je krijgt kwaaltjes. Nu kan ik alles nog, maar ik zou het vreselijk vinden om afhankelijk te worden en veroordeeld te zijn tot lange dagen in een 'gemakkelijke stoel'. Ik rijd bijvoorbeeld nog auto. Vorige zomer ging ik met een vriendin op vakantie nabij Arnhem. Ik ga na de spits weg en draai mijn hand er niet voor om. Pas heb ik weer een opfriscursus 'autorijden voor 65+' gedaan. Ik wil echt zo lang mogelijk vrij zijn om te gaan en staan waar ik wil."
Kader: Oud & Wijs
Voor de serie Oud & Wijs bezoekt Pauline Hof senioren, die met hun levenservaring hun licht laten schijnen op actuele zaken. In de tiende aflevering: Nelly van Dijke-van Daalen uit Oude-Tonge.