Brunson
Andrew Brunson is predikant geweest van een kleine christelijke gemeente in Turkije. Hij werd beschuldigd van medewerking aan de coup tegen Erdogan, enige tijd geleden. Gevangenschap en veroordeling was zijn deel. Mede door bemiddeling van de president van de Verenigde Staten is hij inmiddels weer terug in de VS. In de media hebben we er over kunnen lezen. Wat heeft dit ons te zeggen?
In de eerste plaats is er in de islamitische wereld nog een christelijke kerk. Weliswaar is die kerk niet overal even groot, maar in landen als Egypte en Libanon gaat het toch om een groot deel van de bevolking. Ook in Syrië is nog een christelijke kerk. We mogen het wel als een blijk van Gods goedheid en genade zien dat er in de wereld, waar ooit het christendom heeft gegroeid en gebloeid, nog immer een christelijke kerk is. In de Bijbel lezen we over de zeven gemeenten van Klein-Azië, het huidige Turkije. Ooit heeft het christendom in die streken een hele belangrijke plaats gehad. We kunnen er slechts met weemoed en verbijstering aan denken. Kennelijk kan God de kandelaar van Zijn Woord wegnemen. Maar laten we ook erkennen dat er nog een overblijfsel is naar de verkiezing van Gods genade.
In de tweede plaats mogen we ook wijzen op aanwezigheid van honderden mensen die het Evangelie in die wereld verspreiden. Organisaties als Frontiers zijn hier mee bezig. Op diverse manieren wordt gepoogd het Evangelie in de islamitische landen te verspreiden. En er komen op dit moment in sommige landen meer moslims tot bekering dan ooit te voren. Moslims worden gedoopt en dat betekent in die wereld heel wat. Soms kan het iemand zijn leven kosten. Vooral in de familie wordt het soms als een diepe schande ervaren als één van de leden over zou gaan naar de christelijke kerk. Laten we voor de broeders en zusters in die landen bidden. En laten we er ook op letten hoe God daar Zijn kerk, dwars door alle tegenstand heen, bouwt. Soms gebeuren er inderdaad wonderen van genade. Het mag toch wel opmerkelijk heten dat Brunson jarenlang het Evangelie onder de Turken heeft mogen verspreiden. De Heere weet wat uiteindelijk de vrucht op die arbeid is geweest. In stilte gaat de Heilige Geest, ook in de moslimwereld, zo Zijn weg. Totdat het volle getal van de uitverkorenen in toegebracht.
In de derde plaats is voorzichtigheid ook geboden. Kijk, die wereld is gestempeld door de islam en door de plaatselijke gewoonten. In islamitische landen is het bijvoorbeeld niet verstandig als vrouwen zonder sluier zich bewegen in de publieke ruimte. Een islamiet zal dit als onzedelijk ervaren. Daarom kan het verstandig zijn om als vrouw een sluier te dragen. Het is echt niet verkeerd om de gewoonten van een land of samenleving te respecteren. Ook vandaag de dag moeten we dat onthouden. Paulus heeft mensen met listigheid gevangen. Hij ging, met eerbied gesproken, mensen niet op de tenen staan. Dat is voor ons westerse mensen best een beetje lastig. We doen immers graag wat we zelf willen. Maar het kan geen kwaad om in onbelangrijke zaken, die het wezen van het christendom niet raken, zich aan te passen aan de omgeving. Ook moeten mensen die daar het Evangelie verspreiden zich vooral niet inlaten met de politiek van die landen. Daar is natuurlijk het een en ander over te zeggen, maar een prediker is er om Gods Woord aan mensen te brengen. Dat is een grote en belangrijke opdracht. Heel veel mensen in die wereld zijn daar mee bezig. Laten we hen vooral opdragen in het gebed.
Ds. W. Visscher