Politie! Stop
Het is al jaren geleden op een donkere avond dat we eindelijk in de auto zitten: opa, oma, een oom, mijn zusje en ik. Opa en oma waren ook op mijn vaders verjaardag en nu mogen mijn zusje en ik met hen mee terug, om bij hen te logeren. Daar zitten we dan, lekker knusjes achterin de auto. De opwinding is gewoon voelbaar, zoveel zin hebben we in dit logeerpartijtje. Vanavond mogen we lekker laat naar bed, het is nu al helemaal donker buiten en we moeten nog ver rijden. We rijden door de stille polders van Flakkee.
Plotseling doemt er een auto achter ons op. Hij is wit met rode en blauwe strepen. We zien het gelijk: het is een politieauto. Wat doet die nu, op dit tijdstip, in de stille polder? Gordels vast? Check. Snelheid goed? Check. Lichten aan? Check. Mijn zusje en ik zitten half omgedraaid op de achterbank. 'Opa, opa, kijk, we moeten stoppen!' De opwinding op de achterbank wordt met de seconde groter. En jawel, in spiegelbeeld flikkeren de rode letters ons tegemoet: POLITIE! STOP! Opa haalt zijn schouders op en drukt op de rem. De auto stopt. Wat zou er aan de hand zijn?
Even later staan er twee agenten naast de auto. Een strenge uitdrukking op hun gezicht. Hun uniform vol toeters en bellen en een blaasapparaat in hun hand. Standaardprocedure. 'Uw rijbewijs, alstublieft.' 'Heeft u de gordels om?' 'Wilt u even blazen?' 'Dank u wel voor uw medewerking en nog een prettige avond.' Ja agenten, van hetzelfde. U zult het nog wel druk krijgen! Hopelijk houden de haasjes, buizerds en egeltjes zich ook goed aan de alcohollimiet.