Bij bloed geven hoort een naald
Zo af en toe zie ik op facebook of Instagram een foto voorbij komen van een arm met een naald er in. Een van mijn vrienden heeft die dag weer bloed gegeven. Een mooi gebaar en ook heel hard nodig. Elke keer als ik weer zoiets zie of de verhalen van een vriendin hoor die meerdere keren per jaar bloed gaat geven, neem ik me voor dat ik me ook ga aanmelden. Iets goeds doen voor een ander is nooit verkeerd en ik heb toch genoeg bloed, kan er best een beetje vanaf. Maar dan bedenk ik me ineens dat bij bloed geven een naald hoort, die in je arm gaat en daar best een tijdje blijft zitten. En dan breekt het angstzweet me al uit. Ik houd dus absoluut niet van naalden. Vanaf jongs af aan deed ik er al alles aan om niet die vreselijke griepprik te hoeven halen. Sinds ik in de zorg werk moet ik drie prikken halen en een keer bloed afnemen zodat ik geen besmettelijke ziekte krijg. Hoewel ik weet dat dat toch best belangrijk is, het fijn is om er resistent tegen te zijn en het eigenlijk ook gewoon verplicht is vanuit mijn werk is het een grote stap om toch die prik te gaan halen. Toch ben ik er zeker van dat ik ooit al mijn lef en durf bij elkaar raap en naar de bloedbank stap om toch ook mijn steentje bij te dragen. Ooit.