Spanning en sensatie
Aangemoedigd door de wilde vakantieplannen van anderen, besloten we kort voor de zomervakantie toch ook nog snel te boeken. Voornamelijk omdat we toch wel behoefte hadden om 'er even uit te zijn'. Bovendien moesten de kinderen tenslotte toch ook iets te vertellen hebben als we ze over een week of zes weer in het schoollokaal zouden afleveren. En dus togen we een weekje naar Berlijn. We parkeerden de auto in Hengelo en reisden verder per trein. Dat was al een avontuur op zich.
Eenmaal daar aangekomen, bezochten we de dierentuin en vergaapten ons aan de haaien in Sealife. We togen naar Legoland, raakten diep onder de indruk van het restantje Berlijnse Muur en aten frietjes bij een bekende fastfoodketen naast Checkpoint Charlie. We maakten het zwembad in het hotel onveilig, aten veel te veel ijs (ook Berlijn ontsnapte niet aan de schier oneindige hittegolf) en verdwaalden herhaaldelijk in het grootste warenhuis dat de Duitse stad rijk is. We lieten de kinderen kennismaken met de metro en boekten zelfs - heel cliché, maar de kinderen vonden het geweldig - een bustocht door de stad. Kortom: spanning en sensatie.
Maar aan al het goede komt een eind en dus keerden we na een weekje huiswaarts. Niet veel later brak de eerste schooldag aan. "Vroeg de juf nog wat jullie gedaan hebben in de vakantie?" vroeg ik toen we - met het zweet op het voorhoofd, want dat schoolritme is zeker op zo'n eerste dag echt afzien - een boterham naar binnen duwden alvorens weer op de fiets te springen. De jongste knikte. Verwachtingsvol keek ik haar aan. Wat zou ze in het kringgesprek gegooid hebben? Dat ze de panda's in de dierentuin zo leuk vond? Of dat ze met de metro mee is geweest? "Ik heb verteld dat ik gisteren heb overgegeven," zei ze trots.