Failed state
Minister Blok van Buitenlandse Zaken heeft zichzelf grote problemen op de hals gehaald door iets te zeggen over Suriname. De minister zei dat deze staat niet direct een voorbeeld is voor andere landen. Het is een land waar rechtsorde en veiligheid niet echt goed functioneren. Na de losmaking van Nederland, onder het kabinet Den Uyl, was het de bedoeling dat dit land goed zou gaan functioneren. De praktijk is helaas anders en daar heeft de minister iets over gezegd. Het werd hem niet in dank afgenomen. Sommige partijen wilden zelf een debat met de minister en de Tweede Kamer weer terug laten komen van reces. Het kan allemaal verkeren. Hoe kijken we tegen de uitspraken van de minister aan?
In de eerste plaats is Suriname destijds onafhankelijk geworden van Nederland. In de besluitvorming daarover herinner ik me dat velen toen al zagen dat het wellicht niet zo goed zou gaan met dat land. Dat is later ook wel gebleken. De decembermoorden en het optreden van Bouterse maakten van dat land al snel een wanorde, waar niet echt goed te leven viel. Niet voor niets hebben honderdduizenden mensen dat land verlaten en wonen inmiddels in Nederland. Ieder kon destijds zien dat het niet goed zou gaan in Suriname en toch werd de onafhankelijkheid doorgedrukt. Het was een soort socialistische vooringenomenheid wat hier de toon heeft gezet. Veel wijzer zijn de mensen in Suriname er niet van geworden. Het land is nog steeds een wankel gebeuren waar het niet goed toeven is. Kennelijk mag daar in Den Haag niet eerlijk over gesproken worden. Rond de invoering van de euro heeft zich ongeveer hetzelfde voorgedaan. Het was gewoon politiek, maar economisch kon het eigenlijk niet. Zo gaat dat kennelijk en wee diegenen die er de vinger bij leggen.
In de tweede plaats moeten ministers eerlijk en voorzichtig zijn, maar het kan geen kwaad om af en toe ook eens dingen bij de naam te noemen. Het is echt niet zo verstandig geweest om Suriname destijds onafhankelijk te maken. Je ziet het wel meer in de politiek dat dingen willens en wetens worden verzwegen. Neem bijvoorbeeld de integratie van migranten. Jarenlang was het verboden om daar ook maar iets van te zeggen. Het is uiteindelijk Pim Fortuyn geweest die deze discussie heeft losgetrokken. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om de schaduwzijden van de multiculturele samenleving eerlijk aan de orde te stellen. Lange tijd was daar gewoon geen ruimte voor. Politiek heeft soms de neiging om problemen van burgers maar te negeren. Dat kan soms wel wat helpen, maar op de lange termijn gaat zich dat wreken. In Italië zien we dat de populistische partijen inmiddels de macht in handen hebben. Het is een waarschuwing voor Nederland. Laten we de dingen echt bij de naam noemen. Niet alles wat Wilders naar voren brengt is onzin. Helaas denken sommigen dat wel.
Tenslotte nog de gedachte dat iemand wel eens wat minder afgewogen kan reageren. Daar kun je natuurlijk een hoop herrie over maken. Je kunt ook denken dat mensen nu eenmaal weleens iets fout doen. Kennelijk had de minister even zijn dag niet. Dat kan toch iedereen overkomen. Het punt is dat er zoveel ophef over wordt gemaakt. Het geeft iets weer van de opgewonden sfeer waarin tegenwoordig kennelijk beleid moet worden gemaakt. Het gaat soms meer om het spel dan om de knikkers. Zo is er de laatste tijd al heel wat doorgedrukt wat nu niet direct fraai is. Kennelijk zijn rust, afgewogenheid, ruimte om fouten te maken en te herstellen schaarse dingen geworden in Den Haag. Het brengt de politiek niet dichter bij de burger. Een lastige ontwikkeling die te denken geeft.
Ds. W. Visscher