Oud & Wijs; Annie Struik-Melaard: "Als ik het over moest doen, deed ik het zo weer, mét Cor!"
Ongeveer een derde van alle huwelijken eindigt tegenwoordig in een scheiding, een feit om niet echt vrolijk van te worden. Cornelis Jan Struik (1934) en Annie Struik-Melaard (1934) uit Stad aan 't Haringvliet hebben er gelukkig geen ervaring mee. Sterker nog, zij zijn dit jaar maar liefst 65 jaar getrouwd. Een briljanten huwelijk komt ook tegenwoordig al helemaal niet zoveel meer voor. Niet alleen omdat er meer gescheiden wordt, maar ook omdat stellen tegenwoordig op latere leeftijd trouwen dan vroeger.
Tekst en foto: Pauline Hof
Het is alweer even geleden, maar Annie en Cor herinneren zich hun trouwdag op 1 mei 1953 nog goed. Het was een sobere trouwerij vergeleken met de feesten, die vandaag de dag de trend zijn. Annie: "Vroeger had je niets. Je was gewoon tevreden. We waren nog jong en hadden nog geen goedgevulde spaarpot. Daarnaast waren we een beetje ondeugend geweest." Haar man vult aan: "Ja, we moesten trouwen, maar dat wilden we ook graag." Het oude fotoalbum wordt erbij gepakt en op de vele zwart-witfoto's is een gelukkig stel te zien. Haar bruidsboeket bestond uit anjers, een bloem die jaren na de oorlog heel erg populair was. Annie: "Ik krijg nog steeds op mijn trouwdag elk jaar een bos anjers van hem. Eentje voor elk jaar dat we getrouwd zijn." Hun huwelijk werd voltrokken door de heer Brinkman, de vader van voormalig politicus Eelco Brinkman. Cor: "Hij had nog nooit zo'n jong stel in het huwelijk verbonden, zei hij. Zelf was hij ook nog hartstikke jong." Na afloop ging het echtpaar met de gasten naar het ouderlijk huis van de bruid voor koffie en bruidssuikers. Natuurlijk werd er daarna ook een borreltje gedronken."
Voorstraat
Cor was al 19 en Annie was 18 toen ze trouwden. Ze leerden elkaar kennen op de openbare lagere school, nu de Molenvliet, in Stad aan 't Haringvliet. Daar was Cor toen al heel lief voor Annie. Niet ieder kind trakteerde in de klas, maar als dat eens gebeurde en er toffees of brokken werden uitgedeeld, gaf Cor altijd de zijne aan Annie. Ze vond het aardig, maar meer ook niet. Hij vroeg haar ook verschillende malen, of ze meeging met hem in zijn roeiboot, maar daar voelde Annie weinig voor. Het duurde zeker tot ze 15 à 16 jaar oud waren, tot ze echt verkering kregen. Hoe ging dat? Het is al zo lang geleden. Helemaal precies weet Cor het niet meer. Annie herinnert zich, dat de bakker in Stad ook ijs maakte, maar alleen op zaterdag. "Toen ik 's avonds daar eens om een ijsje kwam, hoefde ik niet af te rekenen. Cor had het al betaald. Dat vond ik wel heel aardig. We liepen dan 's avonds door de Voorstraat en weer terug. Dat deden er meer. Je had doppinda's of dropjes in je zak en maakte een praatje. Ja, zo ging dat dan."
Verrassing
Cor voer al op de beurtvaart toen ze trouwden, voor De Gruijter in Den-Bosch. Pinda's, rozijnen en al dat soort producten, die de kruidenier verkocht. Annie was zwanger en bleef bij haar ouders. Daar zijn ook de kinderen geboren. Nadat ze een kerngezonde dochter kreeg, Addie, meldde zich er tien minuten later nog eentje, Els. Cor was varen. Hij belde elke dag naar de buren van Annies ouders. Zij hadden al telefoon en zo bleef hij op de hoogte. Het was ook voor hem een complete verrassing, dat hij vader was geworden van een tweeling!
Ingewikkeld
Toen de tweeling vier maanden was, kon ook Annie mee met de kinderen. Cor ging op een motorboot varen, met een 'roef' (woning). Hij kon aan de slag als zetschipper voor een kantoor. Lading werd heen en weer gebracht tussen Rotterdam, Amsterdam, Antwerpen en Gent. Annie moest flink aanpoten. Als moeder van een tweeling kom je sowieso al handen te kort. "Het leven aan boord was ingewikkeld. Ik voelde me soms net de mast. Ik voer mee, maar ik kon niets. Ik kon nog geen draad vasthouden. Ik moest alles leren. Daarnaast had ik de verzorging van de kinderen. Je had nog geen papieren luiers. Alles moest ik wassen. Dan weer had ik aan boord weer geen water, of dan kon ik weer niet drogen. Het viel niet mee."
Zwemvest
Het waren omstandigheden, waarbij je je kunt voorstellen, dat je elkaar dan ook gemakkelijk zat wordt. Maar niets van dit alles bij Cor en Annie. Op de wal kun je nog wel eens een blokje om. Op een schip gaat dat niet. Annie vervolgt: "Cor kon nog wel eens boos op me worden, als ik de staaldraad klem liet lopen als ik het schip moest vastzetten. Dat kostte hem dan weer heel veel moeite de draad te splitsen. Maar ja, iedereen heeft wel eens wat. Geen huwelijk is zonder onenigheid. Dat is ook helemaal niet erg. Het hoort erbij. Het zou saai worden zonder. Als je maar met elkaar blijft praten. Dat hebben wij gelukkig altijd gedaan." Twee jaar na de geboorte van Addie en Els, kregen ze zoon Piet. Vijf jaar daarna volgde dochter Anneke. Kinderen en water kan een zorgelijke combinatie zijn. "Over de meisjes hoefde ik me niet zo'n zorgen te maken. Dat ging wel. Maar Piet, die lag snel overboord. Hij droeg altijd een zwemvest. Het was elke keer weer schrikken", vertelt Annie. "Cor en ik hebben wel eens klemgezeten in een deurpost, omdat we allebei tegelijk zo snel mogelijk naar buiten wilden, toen hij weer eens overboord geslagen was. Daar heeft Cor toen nog gekneusde ribben bij opgelopen!" Toen de tweeling zes jaar was, moesten Addie en Els naar school en gingen ze aan wal wonen bij familie. Dat was moeilijk. Zeker toen eenmaal ook de jongste naar school ging. Cor was net gestopt met roken, maar had het zo slecht naar zijn zin, dat hij weer met roken begonnen was. "We misten ze gewoon heel erg, maar op den duur went dat ook."
Polder
Door de jaren heen, werden de schepen, waarop ze voeren steeds groter. Ze hadden gemeen dat ze allemaal dezelfde naam droegen: 'Annie'. In 1996 kwamen ze aan wal te wonen, in de Oranjelaan in Stad aan 't Haringvliet. Het weidse uitzicht van het water, werd nu het uitzicht op de polder. Cor kon snel wennen. Hij wilde ook geen bootje, veel teveel onderhoud. Daar had hij helemaal geen zin in. Alle kinderen wonen op Goeree-Overflakkee. Het was fijn ze allemaal in de buurt te hebben. Inmiddels hebben ze ook negen kleinkinderen en elf achterkleinkinderen en er zijn er nog twee onderweg. Ook het leven aan wal bevalt goed. Het echtpaar Struik doet graag dingen samen, zoals televisie kijken, liefst soaps. Ook apart ondernemen ze dingen. Cor gaat graag naar de voetbal. Annie heeft haar kaartclub en de bingo en bezoekt met de buurvrouw de Soos in Nieuwe-Tonge.
Verleidingen
Er zijn natuurlijk verschillende redenen te bedenken voor het grote aantal scheidingen tegenwoordig, zoals gebrek aan liefde en aandacht, niet kunnen praten of ontrouw. Annie: "Scheiden deed je vroeger gewoon niet. Ging je weg, dan had je niets. Dat liet je wel uit je hoofd. Tegenwoordig kun je een huis krijgen en een uitkering. Dat is toch anders." Ook lijken er tegenwoordig meer verleidingen te zijn dan vroeger. Cor: "Facebook en de computer waren er nog niet. Er was ook geen mobiele telefoon." Ontrouw lijkt daarmee een stuk eenvoudiger geworden. Annie: "Wij gingen naar dansles, maar dat was het. Er waren geen disco's, schuurfeesten en popfestivals. Er was ook veel minder geld om weg te gaan. Je zat thuis en deed met z'n allen spelletjes. Nu is iedereen maar weg." Annie vervolgt: "Ik denk ook, dat mensen tegenwoordig sneller opgeven. In deze tijd verdragen mensen minder van elkaar. Het is zo belangrijk, dat je blijft praten. Wat ik ook niet kan begrijpen: dan gaan ze uit elkaar en dan hebben ze binnen een paar weken een ander. Ik zou er niet aan moeten denken!" Vijfenzestig jaar, de tijd is omgevlogen. Annie gaat verder: "Het is veel geven en nemen en door dik en dun van elkaar houden. En dan mag je best wel eens lelijk naar elkaar kijken!" Dan met een liefdevolle blik naar haar echtgenoot: "Weet je, als ik het over moest doen, deed ik het zo weer, mét Cor!"
Oud & Wijs
Voor de serie Oud & Wijs bezoekt Pauline Hof senioren, die met hun levenservaring hun licht laten schijnen op actuele zaken. In de vijfde aflevering: Cornelis Jan Struik (1934) en Annie Struik-Melaard (1934) uit Stad aan 't Haringvliet.
