Facebook is geen feestje
Tijdens het ophangen van de keukenkastjes werd het in één klap duidelijk. Mijn huwelijk is gebaseerd op leugens en valt niet meer te redden. Nee, dit gaat niet over mijzelf. Een kennis van een kennis schreef dit op Facebook. Bij het scrollen door haar tijdlijn blijkt dat ze extreem openhartig is, zo wordt er uitvoerig verteld over enorme huilpartijen en andere dieptepunten. Ze is het levende bewijs dat Facebook niet voor iedereen een Feestboek is.
Het is gek genoeg best wel verfrissend als iemand gewoon eens alle rotmomenten deelt in plaats van de eindeloze stroom vakantiefoto's, avondjes uit met vriendinnen en #lovemylife met een glas wijn op het strand. Het getuigt van lef als je het ineenstorten van je relatie via Facebook deelt met vrienden, familie en collega's. Het voordeel is dat iedereen precies weet wat er aan de hand is en dus de kans heeft om mee te leven. Aan de andere kant is het vreselijk ongemakkelijk om alle zielenroerselen te lezen van iemand die je nauwelijks kent. Het voelt alsof je door een sleutelgat bij iemand naar binnen staat te gluren.
Dertigplussers zijn niet opgegroeid met social media en heten niet voor niets de 'digital immigrants'. Voor jongeren is de digitale wereld net zo vanzelfsprekend als ademhalen en slapen. Voor de immigranten blijft het toch een feit dat we het met vallen en opstaan moeten leren. Dat bleek ook wel toen kamerlid Ploumen een onthullend appje aan haar partijgenoot per ongeluk deelde als statusupdate. Ze had het zelf over een technisch probleem…
Mijn broer heeft gevraagd of ik hem deze zomer wil helpen met het plaatsen van een nieuwe keuken. Ik houd mijn hart vast, met dank aan Facebook is iets onschuldigs als het ophangen van keukenkastjes opeens een moment geworden waardoor je leven in één klap als een kaartenhuis in elkaar kan storten.