Burgemeester Halsema
Mevr. Halsema is inmiddels burgemeester geworden van de hoofdstad van ons land, Amsterdam. Over haar benoeming gingen reeds maanden geleden geruchten en die blijken dus uit te komen. Soms hebben geruchten wel een basis van redelijkheid. Zo lijkt het mij ook niet onaannemelijk dat premier Rutte op termijn naar een functie in de EU zal verdwijnen. Het beste middel om kennelijk een dergelijke functie te krijgen is openbaar bij hoog en laag ontkennen en ondertussen zal er achter de schermen wel het nodige plaatsvinden. Zo gaat dat nu eenmaal bij hoge en politieke benoemingen. Over de benoeming van mevr. Halsema valt wel het een en ander te zeggen.
In de eerste plaats gaat het om een bekwaam politica die haar sporen in Den Haag heeft verdiend. Een reeks van jaren was ze voorzitter van de GroenLinksfractie, een samenraapsel van pacifisten, communisten en christelijke radicalen. Vooral het natuurlijke milieu stond bij deze partij, die inmiddels ook in Amsterdam de grootste is geworden, hoog op de prioriteiten lijst. Mevr. Halsema heeft zich in Den Haag ontpopt als een scherp politicus die regelmatig overhoop lag met Wilders van de PVV en de VVD. Ze was radicaal links georiënteerd en had ook een liberale visie op bijvoorbeeld normen en waarden. Het valt te bezien hoe het straks in Amsterdam zal gaan. Een goede politicus hoeft nog niet altijd een goede bestuurder te zijn en omgekeerd. Voormalig burgemeester Cohen (PvdA) was in Den Haag bepaald geen sterk politicus. Wilders kon hem regelmatig tot bijna wanhopige uitroepen brengen. En dat is in de politiek uiteindelijk catastrofaal.
In de tweede plaats heeft mevr. Halsema haar achtergrond in de progressieve beweging. In dat soort bewegingen komen we ook mensen tegen als Wijnand Duijvendak, die sympathiseerde met radicale groepen die geweld niet hebben geschuwd. Weliswaar heeft mevr. Halsema, voor zover ik weet, zelf nooit meegedaan met gewelddadige acties, maar duidelijk afstand heeft ze ook niet genomen van lieden die dit deden. In de GroenLinksfractie zaten wat dat betreft mensen met een wat minder goed verleden. Ook iemand als Paul Rosenmöller sympathiseerde met communistische regimes en heeft daar eigenlijk nooit duidelijk afstand van genomen. En zo zijn er wel meer dingen te noemen uit het verleden van GroenLinks die vragen oproepen. In het RD van enkele dagen geleden werd dit nog eens in herinnering gebracht. Het is goed om dit verleden niet te vergeten.
Er is echter nog een derde punt wat vragen geeft. Ooit heeft Prof. Dr. A. van Deursen, bij het afscheid van mevr. Halsema van de Tweede Kamer, erop gewezen dat de vrijheid van godsdienst bij deze politica niet in goede handen is. Het gaat namelijk bij de vrijheid van godsdienst om een grondrecht en mevr. Halsema is van oordeel dat grondrechten individuele rechten zijn. Dit betekent dat je als individu best tegen ongehuwd samenwonen mag zijn, maar niet als gemeenschap. Dus als kerk mag je leden niet bepaalde rechten ontzeggen en het individuele recht benemen. Denk bijvoorbeeld aan de plaats van mannen en vrouwen in de kerkelijke gemeente. Daar maken we duidelijk onderscheid in, maar volgens mevr. Halsema zou dat niet mogen omdat het gaat om een individueel recht. Als groep mag je dat niet zo vinden. Bij de godsdienst vrijheid gaat het echter om de vrijheid om samen de Heere te dienen naar Zijn Woord. Die vrijheid wordt dus bestreden. Dit is de belangrijkste reden waarom we best kritisch mogen zijn op een benoeming van mensen in een hoge bestuurlijke functie. We leven in dit land in een vrij land en dat willen we graag zo houden. Er is dus alle reden om enige waakzaamheid te betrachten. Een mooie rol voor de christelijke politiek in de hoofdstad.
Ds. W. Visscher