Frans Weller: Een onverwacht en ongedacht afscheid (slot)
Frans Weller uit Nieuwe-Tonge vertrok in januari van dit jaar naar Kenia. Hij heeft daar werk verricht onder straatjongeren. Het was de bedoeling dat hij voor langere tijd zou blijven, maar het liep anders. Hij kreeg geen visum. Hier doet hij verslag van zijn werk, geschreven door Frans, die niet de moed laat zakken, maar op zoek naar een ander project in Gods Koninkrijk. Dit is het tweede en laatste artikel. Zie ook www.fransinafrica.nl
"De regentijd die eigenlijk al bijna voorbij had moeten zijn, is dat nog niet. Meerdere dammen hebben het begeven, waardoor dorpjes zijn weggevaagd door het water en veel mensen zijn verdronken of hun huis, landerijen, werk en school zijn kwijtgeraakt. In de sloppenwijken zijn talloze huisjes weggespoeld en veel kinderen met het water meegevoerd en verdronken. Het zijn de armsten die het hardst getroffen worden, doordat ze op de minst veilige plaatsen wonen en slechte huisjes hebben. En er is geen verzekering die de schade dekt.
In de stad is het, zoals altijd in de afgelopen maanden, erg onrustig. Vanuit de overheid vindt een soort van verschuiving in hun houding naar expats plaats. De wet is sinds kort aangepast. Daardoor worden veel visa geweigerd en zelfs ingetrokken. Overal controleren politie en leger op legale papieren. Heel veel expats moeten terug. Geen geldige pas of aanvraag ervan? Werken zonder werkvisum? Onder begeleiding mag je thuis je spullen pakken en daarna naar het vliegveld. Geen geld voor een ticket? In de gevangenis kun je ervoor werken. Ook ik werd aangehouden. Tot twee keer toe. De eerste keer kwam ik er aardig vanaf. De tweede keer niet. Ik raakte alles kwijt. Ook mijn net verkregen rijbewijs. Ik moest alles afgeven en toen ik dacht, nu zal het genoeg zijn, volgde er een langdurige en zeer angstige gebeurtenis waarbij ik urenlang bedreigd werd. Eindeloos reed ik rond, steeds verder weg en steeds meer buiten de stad. Ik dacht dat dit niet goed ging aflopen. Mijn laatste sms naar Jolanda was: "Ik word meegenomen". Omdat niemand wist waar ik was, heeft Jolanda alle bekenden geappt naar mij uit te kijken en is op het compound iedereen bij elkaar gekomen om te bidden. Toen Margaret als laatste het gebed afsloot met de woorden: "Alstublieft God, wilt U iemand naar hem sturen? Amen" Pingde tijdens het amen de telefoon van Jolanda en was het Nicko die zei "Ik zie hem". Ergens buiten Nairobi, kwam als vanuit het niets ineens mijn vriend Nicko op de auto aflopen, stapte achterin en de persoon die naast mij zat stapte uit en verdween. In zo'n grote stad, met miljoenen mensen, stuurde God die avond Nicko naar een plek ver van zijn huis, waar hij eerder vertrok en aankwam lopen op het moment dat ik kwam aanrijden.
Tijdelijk in Nederland
Inmiddels ben ik tijdelijk in Nederland.Wat best onwerkelijk is. Gelukkig heb ik mijn werk op de farm, wat betreft het terugbrengen van de structuur, het ontdekken waar wat geld verdween en hoe we kunnen besparen om de farm financieel te laten floreren helemaal kunnen afronden.
De nieuwe Kiberajongens heb ik naar de farm zien gaan, twee Kangemi-jongens af zien zwaaien. Daar ben ik blij en dankbaar om. Het team gedag zeggen was een ding, maar de jongens achterlaten doet me pijn. Ik had ze zo graag allemaal zien weggaan met een nieuwe baan en een certificaat. B. die samen met zijn vriend uit Congo is komen lopen. Zich 's nachts verschool op een begraafplaats in de graven. In Kangemi belandde. En nu op de farm is en zo zijn best doet. Die mij vader noemt. Zijn vertrouwen heb ik gewonnen. En nu heb ik hem gedag gezegd. Dat was zo'n moeilijk moment. In de afgelopen maanden heb ik ze mogen vertellen dat ze een Vader in de Hemel hebben die voor hen zorgt, en ik hoop en bid dat ze dit nooit meer vergeten.
Ik heb een prachtig afscheid gehad op de farm. We hebben gezongen en gedanst. De jongen hebben genoten van hun maaltijd. Als afscheidscadeau heb ik een boksbal gegeven met handschoenen. Sporten is ook een hobby van me. Naast dat het gezond is, is het goed om dingen en emoties te verwerken. De boys waren er heel blij mee. Ik hoop dat ze mij zo een klein beetje blijven herinneren. Het mooiste van het afscheid was dat we met elkaar hebben gebeden voor onze toekomst. En dat we allemaal geloven dat God zorgt, waar ook ter wereld en Hij onze levensweg bepaalt van stap tot stap.
Het is zoals Robin zei: "Een half jaar lang heb je de boys mogen begeleiden, hen genegenheid gegeven, je mocht vertellen dat er een God is die hun Vader wil zijn, je hebt ze zien groeien, nieuwe kansen zien aanpakken en je had graag gezien hoe 't af zou lopen. Maar dat was niet Gods bedoeling, Hij heeft een andere weg voor je."
Gelukkig mag ik vertrouwen hebben in de toekomst, weten dat God mijn leven leidt, al gaat alles anders dan gedacht, en mag ik erop vertrouwen dat Hij een nieuw project op mijn pad zal brengen. In een ander land. Want door heel de wereld gaat een Woord. Overal zijn kinderen en volwassenen in nood. Er is werk genoeg. De eerste contacten heb ik al mogen leggen. Op mijn site www.fransinafrica.com en via de Facebookpagina van Hadassa Imani hoop ik jullie op de hoogte te houden van alle nieuwe ontwikkelingen. Ook heb ik daar nog een blog gepost over mijn afscheidsfeestje op de farm.
Over Nairobi heb ik jullie veel mogen vertellen. Over de straatjongens. Onze jongens. Ik vraag jullie of je voor hen wilt blijven bidden.
