Frans Weller: Een onverwacht en ongedacht afscheid (1)
"Het laatste nieuws uit Nairobi, de miljoenenstad met zijn grote verschillen tussen arm en rijk. Twee weken terug heb ik te horen gekregen dat mijn visum officieel geweigerd is door de Keniaanse immigratiedienst. Al werd het steeds spannender doordat het zo lang duurde en er ineens een nieuwe wet werd aangenomen wat betreft visa van expats, toch was het een enorme schok om te lezen dat mijn visum geweigerd is en ik verzocht wordt om vóór 6 juli Kenia te verlaten. Zolang naar toegewerkt, naar uitgekeken en eindelijk was het op 8 januari zover dat ik kon vertrekken naar Kenia. En nu, nog geen 6 maanden later is mijn visum geweigerd, moet ik vertrekken uit Kenia en krijg ik ook de komende jaren geen enkel ander visum.
Gelukkig zijn er hele mooie dingen gebeurd in de afgelopen maanden. Zo kwamen de eerste 3 jongens uit Kibera naar de farm. Begin januari ben ik voor het eerst gestart met deze groep uit Kibera en nu mocht ik hen naar de farm zien vertrekken. 's Morgens vroeg hebben we hen opgehaald uit Kibera. Het was triest om te zien dat 1 van de jongens nog op zijn slaapplek lag te slapen. Naast de plaats waar we altijd bijeenkomen. Gewoon in een stapel stenen. Een bed als een soort graf. Hij was nog een beetje high, maar toch heel opgetogen dat hij voor het eerst van zijn leven de komende nacht op een matras mocht slapen, hij kon niet wachten. Inmiddels is het nieuwe eraf en werken ze hard.. Nu ben ik dankbaar dat ik de jongens die ik vanaf dag 1 heb begeleid in Kibera, nog naar de farm mocht zien vertrekken. De Kiberaboys zijn leuke jongens om mee te werken. Al hebben we in Kibera heel wat onveilige situaties meegemaakt. De schietpartij waarbij een 14jarige jongen omkwam en wij moesten rennen voor ons leven. Op vrijdagen werkten we altijd diep in Kibera (deep-slum) met de jongens en werden we overvallen door gangsterbendes, die met hun pistolen zwaaiden alsof het lolly's waren. Daarna zouden we politiebegeleiding krijgen. Maar die werd steeds 'duurder' en we vroegen ons steeds vaker af wiens kant ze zouden kiezen…. Er is besloten dat ik als westerling niet meer op vrijdag in Kibera's 'deep slum' mocht komen. Kibera is eigenlijk een sloppenwijk met een heel eigen leefwereld. Er zijn eigen wetten en gewoontes, straffen en feestjes. Afgelopen week was ik net in Kibera aan het vertellen toen er een oorverdovend lawaai uit de sloppen kwam, begeleid door schoten. Je voelt direct de onrust in de lucht. Ik besloot direct te vertrekken. Het intrieste van dit geweld had een oorzaak. In de nacht ervoor waren in een nabijgelegen school 's nachts meerdere meisjes verkracht. En ja, dan gaat men er vanuit dat de dader wel uit Kibera zal komen. En wordt er de volgende morgen gestraft op een vreselijke manier. Grote bulldozers trekken onder begeleiding Kibera in en slaan alle winkeltjes volledig aan gort. Ik heb de mensen zien kijken. Die blik in hun ogen. Tranen hebben ze niet. Maar in hun ogen ligt een wereld van verslagenheid. Sloppenbewoners zonder rechten. Het breekt je hart. (De dader is opgepakt, het was een leraar en komt níet uit Kibera).
Afgelopen week ben ik samen met Morris op zoek gegaan naar een nieuwe locatie voor het openluchtprogramma. Het was een moeizame reis, overal controles door politie en het leger gericht op het controleren van visa van expats. Deze controles zijn behoorlijk intimiderende controles waarbij extreme bedreigingen en geweld volop aanwezig zijn. Morris wist een omweg, maar uiteindelijk bleek dat Morris niet echt de weg wist en kwamen we, lopend door enkelhoge stinkende blubber, aan bij een vuilnisbelt waar honderden straatkinderen waren. Ik had dit nog nooit zo gezien. Liggend, zittend, hangend in de stinkende brei van uitwerpselen en rottend vuilnis, een groep kinderen die niet te tellen was. Allemaal voortdurend aan het lijmsnuiven. We probeerden gesprekjes aan te gaan, maar de meesten waren zo high dat dit niet eens lukte. Triest om te weten dat de meeste van deze kinderen geen lang leven wacht. Zoveel kinderen, zolang zo'n ellendig leven. Zonder thuis. Honger. Opgejaagd door de politie. Om vaak op straat te sterven.
Op de farm zijn twee jongens afgezwaaid. Met certificaat en een nieuwe baan in t vooruitzicht. Inmiddels zijn ze al opgehaald door de boeren waarvoor ze gaan werken. Dit zijn de hoogtepunten van het farmleven. Twee jongens uit Kangemi. Twee jaar terug kansarm, zonder hoop op een beter leven. Natuurlijk was er een feestje, wat ook weer motiverend is voor de 3 nieuwe Kiberajongens! De afzwaaiende jongens verzorgden zelf de Bijbelstudie en de muziek deze morgen. Hoe mooi is dat. Ze vertelden hoe ze op de farm God hebben leren kennen als hun Vader. Dat Hij voor hen heeft gezorgd en hen een nieuwe toekomst heeft gegeven en alle foute dingen uit hun verleden wil vergeven. En zo sloot ik iedere keer iets af. Wat best onwerkelijk is.
In 2014 begeleide ik een Kangemi jongen in het openluchtprogramma. Toen ik in 2015 terugkwam zat hij op de farm en hij had het zwaar. Maar in de afgelopen jaren is ook hij afgezwaaid en gaan werken bij een boer in de buurt van de farm. Daar heb ik hem opgezocht. Dat was echt heel leuk. Vol trots liet hij de kassen zien waar hij de leiding over had. Zijn baas kwam ook nog kijken en vertelde hoe tevreden hij was met hem. Met kilo's paprika's ging ik op pad. En ik zei tot ziens. Dat gaat niet meer gebeuren. Toch ben ik blij dat ik hem bezocht heb, gezien heb hoe het de jongens vergaat na hun farmleven. Dat we echt hebben mogen bijdragen aan een nieuwe toekomst van de jongens.
Natuurlijk zijn er ook de minder mooie dingen. Zo hadden we laatst op de farm midden in de nacht een enorme vechtpartij met messen. Daar werd ik niet blij van. Het zijn jongens van de straat. Met vaak een zeer crimineel verleden, die nergens voor terugdeinzen. Het bleek om eten te gaan. Eten blijft een gevoelig punt bij de jongens. Bij het eten schieten ze terug naar de overlevingsmodus van de straat. Als etenopschepper moet je zeer zorgvuldig te werk gaan. 24 paar ogen kijken toe hoe eerlijk je de borden vult. En oh wee, als er iets scheef dreigt te gaan. Maar iemand had iets opgegeten wat hem niet toekwam. En dit wilden ze midden in de nacht uitvechten. Op zo'n moment weet je ook weer met welke jongens je werkt. Geen lieverdjes. Na een week vond ik een briefje voor mij. Waarop stond dat de messentrekker veel spijt had en het niet meer zou doen en zou bidden om vergeving….
In het tweede jaar moeten de jongens in hun vakantie een weekje op familiebezoek. Dat is best lastig. Ze moeten terug naar de stad. Hebben ergens wel een ver familielid waar ze terecht kunnen. Maar er zijn er die gewoon niemand hebben. Die blijven op de farm. De anderen moeten naar de stad. Om zo ook weer aan hun vrijheid te wennen. Hun familie weer te ontmoeten. Na 5 dagen moeten ze terug naar de farm. En dat is altijd weer spannend. Komen ze terug? Soms heb je wel een idee. Meestal klopt dit wel. Deze keer ook. Één jongen kwam niet meer terug, een ander wilde zijn spullen pakken en midden in de nacht weg. Verder waren ze allemaal zo high als t maar kan. Waar je niet te hard over moet oordelen, niet over mág oordelen, maar juist voor hen bidden. Maar midden in de nacht weggaan, dat doen we niet. Ik heb zijn spullen in de staff ruimte gezet en op slot gedraaid. De volgende dag hebben we gepraat. Hij was boos. Maar is wel gebleven. Twee weken terug heeft hij tijdens de ochtendopening verteld dat hij inzag dat hij zo fout was geweest, veel spijt had, het nooit meer zou doen en hard zou werken. Het mooiste was dat vertelde dat hij zijn Vader in de Hemel als eerste om vergeving had gevraagd. Ik denk dat hij over een half jaar mét een certificaat de deur uitgaat", (slot volgt)
Frans Weller uit Nieuwe-Tonge vertrok in januari van dit jaar naar Kenia. Hij heeft daar werk verricht onder straatjongeren. Het was de bedoeling dat hij voor langere tijd zou blijven, maar het liep anders. Hij kreeg geen visum. Hieronder doet hij verslag van zijn werk, geschreven door Frans, die niet de moed laat zakken, maar op zoek naar een ander project in Gods Koninkrijk. Zie ook www.fransinafrica.nl