1000 beren
Vlak voor de scholen hun deuren sluiten en de kinderen weer voor een week of zes aan hun ouders toevertrouwen, geven ze ons nog een pittig lesje 'loslaten'. Het is namelijk juni en dat betekent: op schoolreis. Voor onze oudste was het de eerste keer. Officieel had ze vorig jaar - toen ze in juni instroomde - al mee gemogen. Maar zodra ik de uitnodiging onder ogen kreeg - "Wij gaan naar het strand!" - begon ik al licht te hyperventileren; ik zag 1000 beren op de weg. Dus toen de juf de volgende dag zei dat ze het helemaal begreep als onze kleuter het te spannend vond om met 25 vrijwel onbekende kinderen een dag naar het strand te gaan, had ik gretig geknikt. Het was inderdaad wel erg spannend. Met name voor mij, maar dat had ik natuurlijk voor mezelf gehouden.
Zo gemakkelijk kwam ik er dit jaar niet af. Eerst kwam onze oudste thuis met het nieuws dat ze naar het RTM-treintje ging. Opnieuw zag ik natuurlijk 1000 beren op de weg. En dus schreef ik me haastig in als hulpmoeder, vastbesloten die beren eigenhandig van de straat te meppen. Maar toen kwam onze jongste met een papiertje op de proppen. En jawel, ook zij ging de wijde wereld in. Of nauwkeuriger gezegd: met de peuterspeelzaal naar Oostvoorne. En omdat mama ook wel eens werken moet, kon ik dit keer echt niet mee en gingen de 1000 beren dus vrijuit. Het duurde maar een dagdeel, maar het voelde alsof ze een jaar aan het backpacken was in Australië. Dolblij was ik dan ook toen ik haar om half twaalf bij één van de hulpmoeders uit de auto zag komen. Met gespreide armpjes rende ze op me af. Ik heb haar stevig vastgepakt. Dat ging me véél beter af dan loslaten.