Smakken vind ik vreselijk
Het was een mooie zonnige dag geweest en we hadden veel kunnen filmen voor onze documentaire. Moe maar voldaan gingen we terug naar huis. Halverwege besloten we dat we eigenlijk wel zin hadden om Koreaans te gaan BBQ'en. Dus zo gezegd, zo gedaan. Daar zaten we dan om 7 uur 's avonds samen met onze tolk in een schattig restaurantje in Seoul. Beter kon het leven niet worden. Ons eten werd geserveerd en het rook heerlijk. Ik vroeg de ober nog of ik een mes en vork mocht, want eten met stokjes ging mij niet zo goed af. Toen ik deze ontvangen had, konden we beginnen met eten. Ik was ontzettend aan het genieten, tot onze tolk begon te eten. Hij begon ontzettend te smakken en beantwoordde onze vragen met zijn mond vol. In mijn hoofd ontstond er een error. Ik vind het zo vreselijk als mensen smakken en praten met hun mond vol. Maar ik wist ook dat ik er helaas niks van kon zeggen, want in Zuid-Korea is het heel gewoon dat je dat doet. En toch ergerde ik me eraan.
Ergernissen. Ik heb er wel meer dan alleen de bovengenoemde. Zo erger ik me ook aan hondenpoep op straat, pratende mensen in de stiltecoupé, snurkende mensen in de trein, docenten die toetsen te laat nakijken, mensen die in hun neus peuteren en mensen die slenteren in de stad. Maar ja wat doe je eraan? Niet zoveel, denk ik. Ontwijken is onmogelijk en mensen veranderen niet zo maar, dus adem ik diep in en diep uit en onderga de ergernis. Voor je het weet, is het weer voorbij.