Oud & Wijs
Jan van Hoorn: "Ik heb altijd zo'n plezier in het onderwijs gehad"
Daar zou iedereen wel voor willen tekenen: in goede gezondheid actief oud worden. De fiets bij de voordeur verraadt dat Jan van Hoorn (1924) nog steeds in beweging is. Zijn energieke tred en het enthousiasme waarmee hij de voordeur openzwaait, bevestigen dat nog meer. Hij is het standaardvoorbeeld van de actieve oudere. "Ik heb wat problemen met mijn longen, dus soms lukt het fietsen me even niet, maar met de auto gaat altijd", lacht hij vrolijk. Ook zijn drukke agenda laat zien dat hij alles behalve achter de spreekwoordelijke geraniums terecht is gekomen na zijn pensionering.
Tekst en foto: Pauline Hof
Jan van Hoorn, geboren in de stad Utrecht, was jarenlang directeur van de Prins Maurits Scholengemeenschap in Middelharnis. In 1984 ging hij met pensioen. "Door de oorlog ben ik eigenlijk in het onderwijs terecht gekomen. Ik werkte bij een handelskantoor. Als ik aan tewerkstelling in Duitsland wilde ontkomen, moest je een ausweis zien te krijgen. Door je aan te melden op de kweekschool kreeg je die. Het laatste jaar van de oorlog was de kweekschool dicht en dook ik onder. Ik kwam op een lagere school terecht, waar ook veel evacuees waren. Ik hielp daar een beetje. Op een dag waren we getipt, dat er een razzia zou komen. Samen met iemand anders verstopte ik me onder de vloer van het kamertje van het hoofd. Het was angstig. We hoorden de mannen van de Grüne Polizei op het luik staan, waar wij doorgekropen waren."
Dirksland
Na de oorlog wilde hij graag in het onderwijs blijven en haalde zijn onderwijzersakte. Achteraf ziet hij er duidelijk de leiding van God in. "Ik heb altijd zo'n plezier in het onderwijs gehad." In de jaren '50 had Van Hoorn intussen al op een paar scholen gewerkt. Hij woonde in Zeist en solliciteerde als hoofdonderwijzer. Er waren twee advertenties. Ze zochten iemand in Bunnik, vlakbij zijn toenmalige woonplaats Zeist, en iemand in Dirksland. Wonderlijk genoeg kende hij Dirksland. Hij was er ooit op bezoek geweest - een wereldreis - bij de familie van de vrouw van een collega. Hij herinnerde zich Dirksland als een leuke plaats met heel aardige mensen, dus besloot hij ook daar te solliciteren. "Toen ze me in Dirksland wilden hebben, moest ik wel snel beslissen. Ik heb dus direct gezegd dat ik die baan wilde. Toen ik thuiskwam, lag de brief met de benoeming uit Bunnik op de mat." Maar Van Hoorn is een man van zijn woord en ging naar Dirksland.
Draai
De plannen om te gaan verhuizen naar Goeree-Overflakkee brachten de trouwplannen met zijn vriendin Riet in een stroomversnelling. "We moesten getrouwd zijn om een huis te krijgen. Ze kwamen te wonen in een klein, maar heerlijk huisje in Dirksland. Daarna heb ik acht jaar op een mulo in Middelburg gewerkt. Toen verhuisden we naar Zetten, waar ik vijf jaar lang hoofd van een kleine mulo werd. We zaten daar net een paar jaar, hadden intussen twee kinderen en ook mijn vrouw had daar helemaal haar draai gevonden, toen ik naar Dirksland ging voor de receptie van een oud-collega, die zijn 40-jarig jubileum vierde. Ze wezen me erop dat ze voor de Prins Maurits mulo een directeur zochten. Ik moest er niet aan denken. We hadden het in Zetten zo naar ons zin. Maar ze waren nogal vasthoudend en uiteindelijk ben ik overgehaald toch te solliciteren en ik werd het. Ik heb er achteraf nooit spijt van gehad. Ik heb nu al 51 fijne jaren op Goeree-Overflakkee doorgebracht, meer dan mijn halve leven."
Vooruitgang
Van Hoorn heeft een fijne tijd beleefd aan de Prins Maurits. Er is wel heel veel veranderd. "Toen ik er begon, waren er maar 213 leerlingen. Elk jaar kwam er een lokaal en een leraar bij. Toen ik vertrok had de school er 799 en nu zijn er zelfs 1500 leerlingen. Het was een fijne school. Ik heb vooral de omgang met de leerlingen en de collega's, een leuke club mensen, heel erg gewaardeerd."
Na zijn pensionering is er op de Prins Maurits vwo bij gekomen. "Dat was fijn. Ik vond het altijd vervelend dat ouders hun kinderen naar Rotterdam op school moesten sturen, als je Protestants Christelijk onderwijs voor je kind wilde. Als er hier een mavo en een havo was, dan moest een vwo op het eiland toch ook mogelijk zijn? Ik heb me daar jaren voor ingezet." Inmiddels heeft de Prins Maurits ook een gymnasium, een vmbo en praktijkonderwijs. In 1968 werd de Mammoetwet ingevoerd. Voor de hbs kwam het vwo, voor de mulo de mavo. Het havo kwam daar als nieuwe vorm tussenin. "Alles moest overboord. Het idee was, dat je minder vakken had, maar wel dieper op de stof inging. Naar mijn mening is dat niet goed gelukt en zijn de nieuwe schooltypen nooit zo goed geworden als de oude. Vooruitgang is niet per definitie slecht, maar het is hoe je ermee omgaat. Ik e-mail volop en ik vind het heel erg leuk de blogs van mijn kleindochter te lezen, die momenteel in Sint Petersburg Russisch studeert. Mijn mobiele telefoon is om opgebeld te worden. Ik heb geen idee wat die kinderen de hele dag op die telefoontjes doen. Er is vaak geen gesprek meer mee te voeren. Het is fijn dat je met Google alles direct kunt opzoeken, maar dat doen ze toch niet de hele dag?"
Koekjes
Van Hoorn heeft het nog heel erg druk. Als de telefoon gaat en er een afspraak gemaakt moet worden, pakt hij snel zijn agenda erbij. Met zijn vrouw, die negen jaar geleden overleed, kreeg hij vijf kinderen en vervolgens 17 kleinkinderen en 18 achterkleinkinderen en dan zijn de aangetrouwden nog eens niet meegeteld. Hij houdt erg van muziek, bezoekt graag concerten en speelt elke dag wel een uurtje op zijn orgel. "Ik kan maar niet begrijpen waarom het nooit hetzelfde klinkt als bij anderen", lacht hij. Ook geeft Van Hoorn lezingen over Israël. Na een reis met een conferentie in 1974, verpandde hij zijn hart aan het land en is zich er sindsdien in gaan verdiepen. "Ik ben nu ook stukken aan het schrijven over Bijbelse figuren. Daar wil ik zeker de komende tijd, als het me gegeven is, graag mee doorgaan. Ook besteed ik graag tijd aan mijn postzegelverzameling en doe ik al meer dan 45 jaar aan clubdammen." Bakken doet hij ook graag. Gelukkig mag hij altijd bij anderen eten, want koken voor zichzelf doet hij niet. Bakken dus wel: soezen, koekjes, monchoutaart. Het recept van zijn havermoutappeltaart wil altijd iedereen hebben. De koekjes, die Van Hoorn serveert bij de koffie, zijn indrukwekkend. Ze zien eruit alsof ze door een professionele bakker zijn gemaakt. "Waarom je soezen steeds inzakken? Jij doet de deur van de oven te snel open. Op een klein kiertje zetten en goed laten afkoelen. Dat is het geheim! Kom gerust nog eens langs, dan gaan we samen bakken."