Een roze space
Zelden heb ik me zo oud gevoeld als toen onze bijna vijfjarige dochter haar verlanglijstje dicteerde. Met stip bovenaan: "een roze space". Ik kon me er niet direct een voorstelling van maken. En dus vroeg ik haar deze wens toe te lichten. "Je weet wel... een space," zei ze licht geïrriteerd. "Dan doe je je handen zo en zet je je voeten zo en dan ga je op en neer." Wist ik nog niets. "Hoe heet het?" vroeg ik nog eens, in de hoop een bruikbare zoekterm op te vangen. Ze rolde met haar ogen. "Een space, mama. Een spacescooter." Opeens ging er een lampje branden. Had ik daar niet eens iets over gelezen? Ik klapte mijn laptop open, in de hoop dat het wereldwijde web uitkomst zou bieden. En jawel. Daar was 'ie. Het was een rage, zei Wikipedia. En best wel een dure ook, zo onthulde Google Shopping. En potentieel gevaarlijk, aldus de eerste recensie die ik tegenkwam. Maar de kleintjes niet zo, volgens een tweede opiniestuk. Kleintjes? Zijn er meerdere maten dan? Mijn brein maakte overuren. Haastig keerde ik terug naar de zoekmachine die op al mijn vragen een antwoord leek te hebben. Zo ook op deze. Er bleken twee maten te zijn. Maar welke kon ik dan het beste nemen? Een grote, aldus mamavan4 op één of ander forum. Maar die gaat wel veel harder en is ook gevaarlijker, schreef een andere ervaringsdeskundige. Totaal overprikkeld klapte ik mijn laptop dicht. "En wat wil je nog meer hebben?" vroeg ik onze kleuter, die geduldig zat te wachten tot haar moeder haar verlangens doorgrondde of in ieder geval zodanig begreep dat ze deze vervullen kon. Ze begon te glimmen. "Weet je wat ik ook heel graag wil?" Ik vroeg me af of ik het ook zo moeten googelen. "Slimey!" Zuchtend klapte ik de laptop weer open.