Plas met glitters
Als ouders kun je je om de gekste dingen verheugen. Zo kun je na een dag vol krampjes gek van geluk worden van een spuitluier. Of een dansje om de tafel maken als je na een week vol onverklaarbaar gejammer een piepklein wit puntje in de onderkaak aantreft. Of - en dat overkwam ons vorige week - je krijgt tranen in je ogen, omdat er twee kleine drolletjes in een potje landen. In ons geval kwamen die drolletjes - letterlijk en figuurlijk - een beetje uit de lucht vallen. Onze jongste had namelijk weinig op met zindelijkheidstraining en koesterde haar luier zeer. Maar opeens ging het roer om. Aandachtig bestudeerde ze - neusje in de pot - hetgeen ze zojuist gefabriceerd had. Ze was verrukt over haar creaties die er - zo concludeerde ze na gedegen onderzoek - in twee uitvoeringen waren: "grote en kleine, mama, kijk dan!" Niet veel later volgen de plasjes, die er - zo blijkt wederom uit grondig onderzoek - in drie varianten zijn: "een heel grote!", "een klein plasje" en - na een middagje knutselen - "mét glitters". Het maakt ons niets uit: elke variant is reden voor applaus en een dansje door de woonkamer. Enigszins overvallen door dit plotselinge succes, hijsen we haar noodgedwongen in een onderbroek en hemd van grote zus. Verwonderd vraagt mijn man zich af waar haar dikke billen - mede mogelijk gemaakt door een vrijwel continu gevulde luier - gebleven zijn. Hij kijkt zowaar wat weemoedig. Een gevoel dat verder wordt aangewakkerd als ik 's avond in de wasmand twee plotsklaps overbodig geworden rompers aantref. Mijn gedachten dwalen af naar het potje, de dunne billen die veel te snel groot worden en weer terug naar de verwassen rompers. En jawel, stiekem ook heel even naar dat vrijwel overbodig geworden megapak luiers dat ik drie dagen eerder gedachteloos in mijn boodschappenkar heb geslingerd...