Titel: Oud en Wijs
Hans Verduijn: "Als een auto nu kapot gaat, moet hij het liefst gisteren nog worden gerepareerd."
OUDDORP - "Ik heb mijn hele leven hard gewerkt. Als iemand tegen me zegt dat iets niet kan of niet gaat, dan gebeurt er iets met me. Natuurlijk kan het, niet linksom, dan rechtsom. Als je vooraf al zo praat, dan hoef je er niet eens aan te beginnen." Aan het woord Ouddorper en levensgenieter Hans Verduijn (1939), voor velen herkenbaar aan de sigaar in zijn mond. Op de vraag of hij er dan zoveel rookt: "Ach, altijd maar één tegelijk."
Tekst en foto: Pauline Hof
Het werkende leven van Hans Verduijn heeft altijd gedraaid om techniek, techniek van auto's en vetsmeersystemen op schepen. Al van jongs af aan wilde hij graag de techniek in, maar zijn vader was boer en hij zag zijn zoon liever op het land. Verduijn: "Het was armoede. Niet alleen bij ons. Zo was het bij veel mensen in die tijd. Studeren was voor ons soort mensen niet weggelegd. Toen mijn vader een blik wierp op het aanmeldingsformulier van de Technische School, was zijn antwoord: "Ik heb wel een schrepel voor je."" Een ding wist Hans zeker, hij ging niet werken op het land. Zo kwam hij als 14-jarige bediende bij een melkboer terecht, eentje met paard en wagen. Toen de melkboer, die op leeftijd was, ermee wilde stoppen, wilde Hans de kar wel overnemen, maar zijn vader zag er geen brood in.
Kapot
"Weet je, de handel heeft er mijn hele leven al ingezeten," aldus Verduijn. "Ik kwam daarna op de rijdende winkel met levensmiddelen van de Centra terecht. Toen die Centra-bus een andere kleur moest krijgen, heb ik met de oude heer Westhoeve, de eigenaar, bij een garage de hele auto kaal geschuurd, zodat hij opnieuw gespoten kon worden. Na die klus ben ik in de garage blijven werken. Het was een moeilijke tijd. Er was niet voldoende werk. Dat was er wel bij 'het nieuwe kanaal' en zo ben ik met GMC's met zand gaan rijden, van die grote kiepwagens." Ook na zijn diensttijd keerde hij terug naar de 'bouwput in Stellendam', waar hard gewerkt werd aan de aanleg van de dam als onderdeel van de Deltawerken. "Het bedrijf Van Ruiven had vijftien GMC's. Elke keer als er eentje het niet meer deed, vroeg Gerrit van Ruiven mijn kieper om te ruilen voor de kapotte en dan moest ik hem eerst maken, voor ik verder kon. Nu gingen ze aan de lopende band kapot, dus uiteindelijk deed ik niets anders meer dan die wagens repareren. Ik heb daar eigenlijk het techniekvak geleerd."
Luxeproduct
Na nog een paar omzwervingen kwam hij als automonteur bij een garage in Ouddorp terecht. Intussen was Hans getrouwd met Dinie van den Nieuwendijk en was dochter Nella geboren. "Er moest geld verdiend worden. Ik maakte lange dagen. Ik pakte van alles aan, naast mijn werk in de garage. Ik brak strandtenten af en repareerde auto's voor mezelf in de avonduren." Toen een gladiolenbollendrogerij in de problemen zat, omdat hun machine uit elkaar lag en hun monteur door een bedrijfsongeval niet meer in staat was die in elkaar te zetten, vroegen ze Hans om hulp. Niet dat hij enig idee had hoe zo'n ding werkte, of dat hij er ooit een handleiding van gezien had. Hij blufte dat hij voor 400 gulden de machine weer draaiend zou krijgen. Dat lukte en het dwong direct respect af. Het resulteerde in een baan bij Van Dongen in Dirksland, waar Verduijn garagechef werd van veertig auto's. Hij zou er twintig jaar werken. Schade-auto's repareren voor zichzelf groeide in 1978 uit tot Garagebedrijf Verduijn, tegenwoordig gevestigd aan de Hazersweg en inmiddels sinds 1995 geleid door zijn zoon Peter. "De autobranche is vandaag de dag behoorlijk anders. Vroeger was de auto een luxeproduct. Nu is het een gebruiksvoorwerp. Als een auto nu kapot gaat, moet hij liefst gisteren nog worden gerepareerd. Soms zie je leaseauto's van een jaar oud die volledig afgeragd zijn. Ze geven tegenwoordig nergens meer om. En dat internet; het schroot, dat door particulieren wordt aangekocht. Joh, daar word je bang van. Die auto's moeten wij dan, liefst zo goedkoop mogelijk, repareren, als ze kapot gaan. Als zo'n auto net voor veel geld is aankocht, is elke reparatie een enorme tegenvaller. Het zijn andere tijden."
Schepen
Het was zijn schoonzoon van de SL9, die er voor zorgde dat hij een automatisch vetsmeersysteem ontwikkelde. De machines op schepen hebben verschillende smeerpunten, die voorheen allemaal met de hand gesmeerd moesten worden. Via een pomp en een tijdklok werden de punten nu automatisch gesmeerd. Dat had veel voordelen, want onderdelen die op tijd gesmeerd worden hebben een langere levensduur en geven een besparing op vervangingskosten en arbeidstijd. "Er was al een vetsmering op de markt voor wegtransport, maar ik heb toen het systeem ontwikkeld voor op schepen. Ik was niet de eerste in 1986. Er was er al één, maar die sloeg nergens op, vond ik. Ik ben er acht maanden aan bezig geweest. Aanvankelijk was er weinig animo voor. Maar toen ik er één mocht bouwen voor de ARM44 was het hek van de dam." Verduijn reisde de hele wereld over om overal zijn systemen in schepen te bouwen. Hij sleutelde nooit zelf, maar bedacht, tekende en loste de problemen op, van Amerika tot Zuid-Korea en van Taiwan tot Zuid-Afrika.
Voetsporen
Vorig jaar heeft Hans Verduijn zijn bedrijf VDV verkocht. Het is nu in Belgische handen. "Het was welletjes. Ik loop nu tegen de 80." Aan het reizen de wereld over is nu een eind gekomen. Het is voor mijn vrouw ook beter, dat ik meer thuis ben. Vervelen doet hij zich niet. Hij controleert nog steeds alle rekeningen van de garage. "Mijn schoondochter doet de administratie in de computer, dat doe ik niet. Weet je, als je kinderen in je voetsporen treden, dan blijf je betrokken." Hij verbouwt verder groenten in zijn moestuin en zorgt voor vijf pony's achter het huis. Eindelijk is er ook weer tijd om te sleutelen aan zijn hele oude zwarte Kever Cabrio, de eerste die in Nederland werd geïmporteerd. "De auto heeft tien jaar stilgestaan. Dus daar valt nog genoeg aan te doen, maar de motor doet 't!"
Voor de serie Oud & Wijs bezoekt Pauline Hof senioren, die met hun levenservaring hun licht laten schijnen op actuele zaken. In de tweede editie: meneer Hans Verduijn uit Ouddorp.