Anticlimax
Mijn hart maakte een klein sprongetje toen ik zag dat er lantaarnpalen waren geplaatst langs de toegangswegen richting Stad aan 't Haringvliet. Al sinds de wegen zijn aangepast zo'n twee jaar geleden, vragen bewoners om verlichting bij de kruispunten in de donkere polder. De gemeente verwijst door naar het Waterschap, want dat is de beheerder van de weg. Het Waterschap zegt de lantaarnpalen zo snel mogelijk te willen realiseren, maar wacht af tot Stedin de aansluitingen heeft gerealiseerd.
Vorig jaar werd er in de zomerperiode toegezegd dat de verlichting in ieder geval voor de donkere dagen zou branden. Dat was niet het geval. Vandaar dus dat mijn hart een sprongetje maakte toen er na twee jaar eindelijk lantaarnpalen waren geplaatst. Tot ik in het donker over de weg reed en ik ontdekte dat de nieuwe lantaarnpalen geen van alle brandden. Op dat moment was mijn voorraad optimisme in één klap uitgeput. Ik wil niet persé te boek staan als zeurkous, maar twee jaar nodig hebben om beloofde lantaarnpalen te realiseren vind ik toch wat aan de lange kant.
Als de lantaarnpalen na de zomer nog steeds niet branden, overweeg ik om zelf een schop in de grond te steken en aan de slag te gaan met het leggen van kabels. Een vriend van mij is elektricien, dus samen moeten we dat wel voor elkaar kunnen krijgen. Maar goed, hopelijk doen de instanties wat ze allang hadden moeten doen. Zorgen dat de wegen naar Stad aan 't Haringvliet in de spotlight worden gezet.