Christenen in het Midden-Oosten
Het is op dit moment in het Midden-Oosten een grote chaos die al maar verder toeneemt. De huidige ellende is begonnen toen in 2003 de VS een inval deed in Irak.
Daarna is er alleen maar meer ellende in dat gebied gekomen. Vanuit Syrië zijn duizenden mensen op de vlucht. Niemand weet hoe het allemaal zal eindigen. Gelukkig is tot nog toe het grootste Arabische land min of meer aan de chaos ontsnapt. In Egypte heerst Sisi en die heeft, voor zover het zich laat aanzien, de touwtjes redelijk in handen. Laten we er blij mee zijn. Hoe denken christenen in die gebieden over de huidige toestand? Onlangs stond daarover in het RD een mooi stukje van Jacob Hoekman. Graag wil ik er ook iets over opmerken. Christenen steunen namelijk voluit de huidige heerser in Syrië, namelijk Assad. Hoe meten we dat zien?
In de eerste plaats moeten we beseffen dat met de verdrijving van dictators in Irak en Lybië helemaal niets is bereikt. Uiteraard is het leven in een dictatuur niet aangenaam, maar er is een zekere orde en het hoeft niet altijd levensgevaarlijke te zijn. De christelijke kerk had in Irak een zekere ruimte om te bestaan. Dat is vandaag de dag allemaal heel anders. In landen als Irak en Lybië heerst de chaos en dat is een verschrikkelijke zaak. In die omstandigheden krijgen allerlei angstaanjagende groeperingen hun kans. We hebben inmiddels gezien wat het optreden van IS betekent in landen als Irak en Syrië. Er volgt moord en doodslag op een verschrikkelijke schaal. In de chaos heerst het recht van de sterkste. En moorddadige groepen grijpen dan hun kans. We hebben allemaal wel de beelden gezien van terreur die er door IS is gepleegd. Het is huiveringwekkend. Vooral christenen en jezidi's zijn daarvan het slachtoffer geworden. Het is deze afschuwelijke ontwikkeling waar christenen in Syrië bang voor zijn. Daarom stenen zij het bewind van Assad. Ik denk dat dit volkomen terecht is.
In de tweede plaats moeten we ons niet verkijken op ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Soms denken wij weleens dat we heel eenvoudig kunnen bepalen wat goed is voor die regio. Natuurlijk was het goed om in 2003 Irak binnen te vallen. Er waren immers massavernietigingswapens? Achteraf blijkt er van al die verhalen helemaal niets te kloppen. Ook de veronderstelde positieve effecten van de inval zijn helemaal uitgebleven. Het enige resultaat is een enorme chaos die met de dag verder toeneemt.
Ook is een grote stroom vluchtelingen naar Europa gekomen. Eigenlijk mogen we wel zeggen dat de gevolgen precies anders zijn dan we hadden verwacht. Dit constatering moet ons erg voorzichtig maken. Door sommigen werd gejuicht toen de heerser uit Lybië zijn biezen moest pakken. Er was sprake van een Arabische lente. Helaas zijn we er bedrogen mee uitgekomen. Er is een groot humanitair drama uit ontstaan. En niemand weet eigenlijk hoe het verder moet in die regio. Het is daarom best goed om eerst maar eens rustig na te denken voordat er bommen worden gegooid of ingrepen gedaan. Het is daarom niet zo verstandig om Syrië te bombarderen.
Daar wordt de stabiliteit in de regio niet door bevorderd. Laten we hopen dat er snel een wat stabiel bestuur in dat land zal komen.
In de derde plaats mogen we ook wijzen op Gods hand. Het klinkt misschien raar maar door de chaos heen gaat God wel Zijn eigen weg. We horen dingen uit landen als Syrië en Irak die in het verleden onmogelijk zouden zijn. Er komen moslims naar de christelijke kerk om daar te horen van het Evangelie van genade. We horen van mensen uit die regio dat er wonderen gebeuren. Er zijn dus openingen die er voorheen nog niet waren. En er is wat gaande in de wereld van de Islam. Het hele optreden van IS heeft ook heel veel islamieten aan het denken gezet. Is dit de consequentie van onze religie? Laten we hopen dat er meer ruimte komt voor het Evangelie in deze wereld. Want naar onze vaste overtuiging is dat het enige en goede antwoord wat mensen nodig hebben. Hier in Europa maar ook in het Midden-Oosten. Tegen de revolutie het Evangelie.