Huwelijksperikelen
Een paar weken geleden wist onze oudste dochter het nog zeker. Ze zou met haar zusje gaan trouwen. Of met papa. Maar sinds een paar dagen is dat radicaal veranderd. In haar klas zit namelijk - haar woorden - "een heel lieve jongen". Laten we hem omwille van het prille karakter van hun liefde, maar even Bas noemen. "Hij is stoer en lief," jubelt onze dochter. Maar dat is niet de belangrijkste reden dat ze als een blok voor Bas gevallen is, zo wordt duidelijk als ik haar vraag waarom hij nu zo leuk is. "Hij heeft altijd van die mooie shirts aan." Kleren maken de man. En ook op de kleuterschool kun je het met een kekke trui dus ver schoppen. "Ik denk dat ik met hem ga trouwen," vertelt onze dochter. Het lijkt een prachtig sprookje. Maar er zijn nog de nodige hindernissen te nemen, zo vertrouwt ze me toe wanneer ik haar later die dag in haar pyjama hijs. "Ik heb nog niet gevraagd of hij met me wil trouwen. En dat durf ik ook niet." En er zijn nog veel meer spanningen, zo wordt duidelijk als ik haar tanden poets. "Mijn beste vriendin kijkt wel heel erg vaak naar Bas. Misschien wil zij ook wel met hem trouwen." Ze kijkt bedenkelijk. Want ze mag dan vier jaar oud zijn; ze weet heel goed dat er maar één met Bas in het huwelijksbootje kan stappen. En ze hoopt vurig dat zij het is. "Hij is echt de allerleukste, mama." Als ik de tandenborstel opberg, zijn de zorgen echter al verdwenen. "Anders trouw ik gewoon met Joris, die is ook best lief. En dan mag Isa Pepijn hebben, die is ook leuk." En daarmee was het op zondagavond - net voor de nieuwe schoolweek aanving en ruim voor de huwbare leeftijd bereikt was - allemaal in kannen en kruiken.