"Wie ben ik om te denken dat het anders had gemoeten?"
Begin 2017 verloor Joke Verweerd haar echtgenoot na een ernstige ziekte. Als ervaringsdeskundige schreef ze 'Troostpleister' waarin ze haar gedachten, gedichten en gebeden optekent over het wankele pad dat rouw heet.
Joke overpeinst of verdriet een vijand of vriend is en wat de zin van het leven is als je dreigt te verdrinken in golven van rouw. Openhartig en teer beschrijft ze het proces van het loslaten van haar geliefde man en de heftige gevoelens van rouw en gemis.
Er van uitgaand dat niemand ontkomt aan verlies dat geleden kan worden op vele manieren, schrijft ze: "We verliezen onze jeugd, onze onbevangenheid, onze veerkracht, onze scherpe blik, onze ouders, soms ook ons geluk."
Wanneer je naar de wereld om je heen kijkt, kan moedeloosheid op volle kracht toeslaan. Een ongeneeslijke ziekte die in je leven kwam en daarmee het besef dat alles hier op aarde broos en vergankelijk is. Gevoelens van rouw kunnen ook ontstaan als de gevolgen van onrecht, geweld of wetteloosheid op je levenspad komen. In zo'n wereld wil je vanzelf omhoog kijken, aldus Joke. "Op zoek naar Iemand aan Wie je je vast kunt klampen."
Job en Jeremia
Boosheid en bitterheid liggen op de loer na het lijden van een groot verlies. Ook deze gevoelens benoemt en (h)erkent de schrijfster. Ze legt haar oor te luister bij Job en Jeremia, die allebei riepen dat ze liever maar niet geboren waren. De schrijfster gaat de vraag of je boos op God mag zijn niet uit de weg.
En in het ordenen van de chaos aan gevoelens belijdt ze: "Ik geloof dat de dagen van ieder mens geteld zijn en dat God niet loslaat wat Zijn hand begon. Wie ben ik om te denken dat het anders had gemoeten? Wij hebben onszelf toch niet op de wereld gezet of bedacht… "
Ondanks rouw en verdriet weet de schrijfster zich geborgen in de handen van haar Hemelse Vader. Ze leert gaandeweg dat verdriet niet haar vijand is, maar een bondgenoot. "Ik capituleer en leg mijn wapens neer."
Vertrouwen bleek een sleutelwoord en maakte voor haar de weg van het verlies en gemis begaanbaar.
Onuitwisbaar
In 'Watermerk', één van de laatste gedichten uit 'Troostpleister', schrijft Joke: "In mijn leven zal je blijven / watermerk van mijn bestaan / en ik zal je naam nog schrijven / waar ik ben en heen zal gaan. / Welke weg ik ook zal kiezen / welk gezelschap naast me gaat / nooit zal ik jouw naam verliezen / omdat die gestempeld staat. / Onuitwisbaar is jouw leven / ondanks afscheid, graf en grens / als een watermerk gebleven / meest nabije medemens."
De schrijfster sluit af met een aantal voorbeeldteksten die als kapstok kunnen dienen voor de eigen afscheidswoorden bij het verlies van een dierbare.
Een groot deel van de gedichten in 'Troostpleister' zijn door Joke Verweerd ingesproken en van achtergrondmuziek voorzien door Frank Baggerman. Scan hiervoor de QR-codes achterin het boek.
Troostpleister
Over verdriet, verlies en veerkracht
Joke Verweerd
2018, uitgeverij Boekencentrum
128 blz., € 12,99
ISBN 9789023952664