Ik wil huppelen
"Was het maar al lente. Ik ben zo klaar met de winter en zo hard toe aan de lente". Dit is eigenlijk wat ik sinds half december iedere dag tegen mezelf zeg. Ook deze week nog. De lente is dan wel begonnen, maar het echte lentegevoel ontbreekt nog een beetje en het lekkere weer ook. De temperaturen lagen afgelopen week zelfs nog ver onder nul. De lente lijkt nog mijlen ver te zijn.
Ik wil gewoon weer rond kunnen huppelen buiten, terwijl het zonnetje volop schijnt en er een zacht briesje staat. Ik wil een ijsje halen en die in het park zonder jas opeten omdat het zulk lekker weer is. Ik wil weer een strandwandeling maken en de zon zien ondergaan in de zee, terwijl ik op mijn blote voeten door het zand loop.
Maar ja, wat ik wil lijkt er even niet toe te doen, want toen ik gisteren wakker werd en mijn gordijnen opendeed, zag het er grijs en grauw uit. Terwijl ik naar buiten stapte, voelde ik de koude wind. Helaas nog steeds niet echt lente... "Was het maar weer lente", verzuchtte ik opnieuw.