Een staatsgreep
Ons kleutertje heeft reeds veel zinnige dingen geleerd op de basisschool, maar ze doet er ook twijfelachtige kennis op. Zo kwam ze onlangs thuis met de stellige overtuiging dat papa's de baas zijn. Ze had het niet van de juf gehoord (die wil zich ongetwijfeld niet aan dergelijke kwesties branden), maar van een klasgenoot. En u moet weten dat die kleuters elkaar onderling zeer serieus nemen. Voor onze dochter stond het dan ook vast: papa was de baas. Voor mijn man bij dat utopische wereldbeeld kon wegdromen, schudde ik het hoofd. "Dat klopt niet." En ook mijn man had er andere ideeën over. "Hier zijn papa en mama samen de baas," legde hij uit. Onze dochter was niet overtuigd. We besloten het er voor nu bij te laten zitten. En warempel, drie dagen later loste de kwestie zich vanzelf op. En wel op de achterbank van onze auto, waar onze jongste - in navolging van haar zus - hard riep dat papa de baas was. "Nee!" siste onze oudste. Verbouwereerd keek de jongste haar aan. "Wat wil jij later worden?" vroeg onze oudste geduldig aan haar zusje. "Mama!" riep haar zus. "En wil jij later de baas zijn?" ging onze oudste verder. Onze jongste knikte heftig. "Dan moet je niet zeggen dat papa's de baas zijn," legde haar zus uit, "dus wie is de baas?" "Mama!" jubelde onze jongste. "Goed zo," knikte de oudste. En zo voltrok zich op de achterbank van onze auto een heuse staatsgreep. Enthousiast over dit voortschrijdend inzicht, deelde ik mijn man mede wat er in de auto was gebeurd. Hij keek beteuterd. En dus besloot ik 'm op te vrolijken: "Meiden! Wie is ook alweer de baas als mama niet thuis is?" "Papa!" klonk het eensgezind uit de keuken. Meer zit er - voor nu - niet voor hem in.