Lanerta:
"Het dichten is voor mij een innerlijk moeten"
"Wie is toch die Lanerta, die zulke prachtige gedichten in jullie krant schrijft?" Die vraag hebben we meermalen met een vraagteken af moeten maken, gewoon, omdat we het ook niet wisten. Alleen haar adres, Tuinstraat 2 te Dirksland, was ons bekend. Dezer dagen zijn we bij haar op bezoek gegaan, omdat we voor u en voor onszelf wilden weten wie de vrouw achter 'Lanerta' is... Ze is mevr. Buth-ter Laan, Groningse van geboorte en sinds 1961 met haar tweede man wonend in Dirksland.
'Lanerta' heeft ons in de loop der jaren vele tientallen gedichten toegestuurd en we hebben ze steeds graag geplaatst, omdat ze getuigen van een grote levenservaring en een diepe verwondering over al het geschapene. Over de levenservaring van 'Lanerta' (afgeleid van Ter Laan):
In 1933 ging ze met haar echtgenoot, sergeant majoor bij het K.N.I.L., naar het toenmalige Nederlands Indië. In 1946 kwam ze met haar vier kinderen naar Nederland terug, nadat ze samen 3 1/2 jaar in een Jappenkamp hadden doorgebracht. Haar man overleed met duizenden anderen langs de Birma-spoorweg. De ervaringen daar hebben een stempel op haar leven gezet. In 1964 volgde er een nieuwe slag toen haar oudste zoon, bijna afgestudeerd als predikant, overleed. Mevrouw Buth kan dat niet los zien van wat haar overleden zoon als ventje in de kampen heeft moeten meemaken. Al pratend komen de herinneringen weer tevoorschijn, ook aan de hand van foto's van een destijds zo gelukkig gezin. Maar 'Lanerta' klaagt niet, ze looft en zegt: "Je krijgt er kracht voor en je wordt er doorheen gedragen, uit jezelf zou je zoiets nooit kunnen overwinnen".
Ze heeft geenszins de pretentie een groot dichteres te zijn. Ze vindt dat haar woordkeus 'beperkt is', omdat ze alleen maar lagere school heeft gehad. Ze heeft geen literaire kennis, maar ze weet ook dat haar omgeving haar gedichten kan begrijpen en dat geeft haar voldoening: "Het is een innerlijk moeten om de Boodschap door te geven", verklaart ze. "Je doet; vooral in de natuur, indrukken op, of je hoort een regel die je aanspreekt en daaruit ontstaat dan spontaan een gedicht, het is heerlijk om dat te kunnen".
Dit artikel stond eerder in Eilanden-Nieuws van 2 maart 1973.