Honderdjarige Jo Versluis uit Ameide is dankbaar mens
REGIO - Johanna Maria Margaretha Versluis-Verolme werd geboren in Nieuwe-Tonge, overleefde een oorlog en een watersnoodramp en verloor veel dierbaren. Toch zegt haar dochter Addy: "Ik heb mijn moeder nog nooit horen klagen of mopperen."
Jo laat een foto zien waarop ze staat afgebeeld als jong meisje, in een smetteloos wit jurkje. Haar oudere zussen staan achter haar, naast haar een jonger broertje in een matrozenpakje. Ze wijst naar de kousen: "Die breiden we zelf."
Het was een sober, maar goed leven. Waterleidingen, rioleringen en elektriciteit waren er nog niet. "We hadden petroleumlampen en een waterput voor regenwater. Later is er een pomp gekomen. Een keer in de week werden we gewassen in de teil. Om de beurt mochten we eerst. De was deden we met een houten stamper."
Watersnood
"Mijn ouders hebben hard moeten werken. Mijn vader was boerenknecht, mijn moeder huishoudster. Later hebben ze een boerderijtje gekocht." In 1953 bereikte het water ook Nieuwe-Tonge. "Het water stond tot boven de vensterbanken. We hebben het huis vier keer schoon moeten maken, de modder lag in de raamkozijnen."
Bietenoogst
Alle kinderen moesten al jong flink meewerken. "Ik moest aardappels schillen en mee het land in. Mijn vader had ook bouwland. We moesten helpen bij het aardappels rooien en met de bietenoogst." Ze vond het niet erg dat ze moest aanpakken. Vrolijk: "Je kan er toch oud mee worden." Regelmatig moest ze op de koeien passen. "Ik was een koeienwachtertje en liep met onze koeien langs de dijk. Om een uur of tien hadden ze hun buik vol gegeten en gingen ze liggen. Dan ging ik vaak op bezoek bij een gezin dat aan de dijk woonde. Daardoor zag ik niet dat de koeien weer op pad gingen. Af en toe kwam er een man roepen: 'Die meid van Verolme zit zeker weer hier!" Ze lacht. "Dan moest ik de koeien uit het land komen halen."
Thuis helpen
Als tiener bezocht ze de huishoudschool, tot haar zestiende of zeventiende, dat weet ze niet meer precies. "Toen moest ik thuis komen helpen, in de huishouding en op het land." In 1956 trouwde ze en kwam samen met haar man op een boerderij in het Alblasserwaardse Tienhoven terecht. "We hadden zelf wat koeien. Mijn man ging bij andere boeren ook nog helpen." Ze heeft nog steeds een sterke band met Goeree-Overflakkee, twee keer in de week valt Eilanden-Nieuws op de mat.
Dankbaar
Heeft ze advies voor mensen die ook gezond oud willen worden? "Het is de bewarende Hand waardoor ik honderd ben geworden. Hij heeft me bewaard. Geloven is voor mij hetzelfde als eten en drinken; je kan er niet buiten. Ik mag 's morgens bidden om bewaring en er 's avonds voor danken. Ik geniet nog van het leven en ben dankbaar voor iedere dag."
Met toestemming overgenomen van Het Kontakt Alblasserwaard, auteur: Anne Marie Hoekstra